(42)حسنيه يا شهابى از دامان خورشيد ۱
حسين اثنى عشرى
سر تا سر عالم را كفر و شرك فرا گرفته بود. همه مردم دنيا در انحرافات فكرى، پندارهاى موهوم، خرافات و افسانه هاى اجتماعى به سر مى بردند.
در جزيره العرب، سرزمينى سوخته با بيانهايى تفتيده، سرزمينى كه عربستانش مى خواندند و مركز رذايل اخلاقى پليديهاى جاهليّت بود؛ در ميان مردمانى كه به زندگى قومى و قبيله اى خو گرفته بودند؛ باديه نشينانى كه جنگ و نزاع و قتل و غارت اصل اساسى نظام اجتماعى شان بود؛ به گونه اى در تعصّبات قومى غرق شده بودند كه به نقل تاريخ گاه بر مسئله اى كوچك، جنگهاى خانمان سوز به راه مى انداختند؛ به طورى كه گاه قبيله اى به سبب كثرت ظالم و طغيان خود، بر قبايل ديگر فخر و مباهات مى نمود. غذايشان گوشت مردار و نوشيدنى شان شراب و شعارشان ترس و منطقشان شمشير بود. اين عادات زشت و خصوصيّات حيوانى، سالهاى سال ادامه داشت.
در اين مدت قبايل و گروهها آن چنان در جهل و نادانى فرو رفته بودند كه به شرك و بت پرستى گرويده بودند. گاه از سنگها و چوبها، بت مى تراشيدند و گاه آتش مى پرستيدند و بعضى نيز به ستاره پرستى روى آورده بودند. هر قبيله بُتى داشت كه آن را مى پرستيد: «يَعْبُدُونَ...» به بتها سجده مى كردند و براى آنها قربانى مى كردند
