بدين طريق داده كه علناً او را بر منبر فاجر خوانده و او را يكى از مصاديق حديث مذكور «انّ اللّه ليؤيّد هذا الدّين بالرّجل الفاجر» قرار داده، ولى چون خصوصيّات اين واقعه به دست ما نيست، بدون شكّ بايد فرض نمود كه مؤلّف را قطعاً عذرى شرعى در اين گونه رفتار نسبت بدان مرد همسايه بوده؛ مثلاً شايد آن مرد متجاهر به فسق بوده يا شايد از نكوهيدن علنى احتمال ترك افعال ناستوده وى مى داده و نحو ذلك از معاذير شرعيّه».
برگشتيم به ترجمه باقى كلام محدث نورى:
«من تاريخ وفات ابوالفتوح را به دست نياورده ام، ليكن قبر شريف وى در صحن سيد حمزة بن موسى بن جعفر عليه السلام است كه در جنب حضرت عبدالعظيم حسنى است در رى، و بر روى قبرش نام و نسبش به خطّ قديم نوشته شده است».
اشعار سهورى درباره ابوالفتوح
مرحوم شيخ محمد على سهورى در عدة الخلف فى عدة السلف ۱ ضمن ذكر علماى قرن ششم، نسبت به ابوالفتوح چنين گفته:
«و ترجمان الذّكر ذو الاعزازأسّ الهدى ابوالفتوح الرّازى
بحر الفضائل استناد الكمّلكنز المعارف الحسين بن على
فخر المشكّكين شيخ القالهللأخذ من أفضاله أفضى له
قد سرق الحقّ له بغير حقّنعم و من قبل أخ له سرق».
شيخ عبدالجليل رازى رضى الله عنه در كتاب بعض مثالب النواصب فى نقض بعض فضائح
