أجزت للأجلّ العالم الأخصّ الاشرف.... ۱ (ادام اللّه توفيقه و تسديده) أن يروى عنّى هذا الكتاب من أوّله الى آخره على الشرائط المعتبرة فى هذا الباب من اجتناب الغلط و التصحيف. كتبه الحسين بن علىّ بن محمد ابوالفتوح الرّازىّ ثم النيسابورىّ ثمّ الخزاعى مصنّف هذا الكتاب فى أواخر ذى القعده سنة سبع و أربعين و خمسمائةٍ حامداً للّه تعالى و مصلّياً على النبىّ و آله».
اين اجازات را ابوالفتوح در اواخر ذيقعده 547 نوشته و اين تاريخ پس از اتمام تأليف كتاب است و شايد به احتمال بسيار همان سال فراغت از تأليف كتاب يا يكى دو سال پس از آن نباشد، و قطعاً كتاب خود را پس از 547 تأليف نكرده است و مسلّم است كه اين اجازات به خط وى بر پشت يا در ذيل نسخه اى كه در زمان او برداشته بوده اند و يكى از نسخه هاى اصل بوده است، نوشته شده و سپس بر پشت نسخه ديگرى كه در 980 برداشته اند، نقل كرده اند. و اين نكته خود در نهايت اعتبار است و بهترين دليل تعيين تاريخ تأليف اين كتاب بسيار مهمّ به شمار مى رود.
اجازه ابوالفتوح در 551
2. اجازه اى است كه در پشت صفحه اول نسخه از رجال نجاشى نقل شده. توضيح آنكه دوست ارجمند نگارنده آقاى فخرالدين نصيرى امينى در گنجينه كتب نفيسه خود، نسخه اى از رجال نجاشى دارد كه تحت شماره 121 فهرست جديد كتابخانه وى ثبت شده و مجمل خصايص آن چنين است:
نسخه اى است كه تاريخ كتابت آن 982 و كاتب آن شخصى است به نام حسن
بن غالب البراقى، و بر پشت صفحه اوّل آن اجازه اى به عنوان ذيل نقل شده:
«حكاية ما وجد على الأصل المنقول منه هذا الفرع:
