ابن قبه رازى (1) ^۱

ابوجعفر محمدبن عبدالرحمن بن قبه رازى، متكلم امامى (د اوايل سده 4 ق / 10 م). از تاريخ تولد و درگذشت و سير زندگى او اطلاعى در دست نيست، جز آنكه در آغاز معتزلى بود ولى پس از مدتى به مذهب اماميه گرويد. ابوالقاسم بلخى را از استادان وى و ابن بُطّه قمى را از شاگردان او شمرده اند(ابن ابى الحديد، 1/206؛ نجاشى، 375). ابن شهر آشوب (ص 95) و نجاشى (همانجا) او را به عنوان متكلمى قوى دست و نيكو عقيده ستوده اند. از مناظره ها و مجادله هايى كه با متكلمان بزرگ عصر خود داشته چنين بر مى آيد كه در زمان خود در علم كلام از برجستگى ويژه اى برخوردار بوده است. در عصر ابن قبه مهم ترين مبحث متكلمان اماميه پاسخ دادن به شبهاتى بوده كه متكلمان فرق ديگر اسلامى بر نظريه امامت شيعه اثنى عشرى وارد مى كردند.
از ابوالحسين سوسنجردى نقل است كه پس از زيارت حضرت رضا(ع) به ديدار