حضرت معصومه واقع و به راهنمايى مرحوم حجه الاسلام آقا سيد محمد كمارى وارد و شروع به تكميل مقدمات ادبيه از اساتيد آن روز نمودم.
پس از آن سطوح وسطى را بيشتر از حضرت آيه اللّه نجفى و بعض اساتيد ديگر فرا گرفتم. تا سال 1361 ق كه با وسائل و مقدمات عادى و غير عادى به عتبات عاليات مسافرت نموده و لدى التشرف مورد الطاف و مراحم مخصوص اعلى حضرت اميرالمومنين عليه السلام واقع شدم و با مهيا شدن وسائل غير مترقّبه عزم رحيل را مبدّل به اقامت و قسمتى از مكاسب شيخ و رسائل را نزد بعضى از اعاظم خواندم و در ضمن مدتى از درس فقه مرحوم آيت اللّه اصفهانى استفاده و پس از چندين ماه به واسطه عدم رضايت والده ام به توقف وامر مرحوم آيت اللّه اصفهانى به قم مراجعت نموده و پس از چندى مسافرت به مشهد مقدس و نيز مورد احسان و ضيافت و كرم اعلى حضرت ثامن الحجج (عليه آلاف التحية والثناء) واقع و حدود هشت ماه از درس خارج حجّ مرحوم آيه اللّه ميرزا مهدى اصفهانى و هم از بعض اساتيد حاضر ديگر استفاده نمودم.
در اوائل محرم 1364 ق بنابر احضار والده به حضرت عبدالعظيم عليه السلام مراجعت نمودم. در آن موقع حضرت آيت اللّه العظمى بروجردى براى معالجه در بيمارستان فيروز آبادى تشريف داشتند. در روز نخست ورودم به محضرشان شتافته و با معرفى حجه الاسلام آقاى حاج ميرزا مهدى بروجردى مورد لطف و توجه مخصوصشان قرار گرفتم و پس از چند روز به ملازمت آن جناب به قم آمده و قسمتى از كفايه را خدمت آيت اللّه حاج سيد محمد رضا گلپايگانى و قسمت عمده آن را از حضرت آيت اللّه آقانجفى استفاده نموده و به درس خارج فقه و اصول مرحوم آيت اللّه حجت قدس سره حاضر شدم و حدود پنج سال استفاده نمودم و هم از محضر حضرت آيت اللّه العظمى و المجدد بروجردى و آيت اللّه نجفى مرعشى و آيه اللّه شريعتمدار تبريزى تاكنون كامياب هستم و در خلال اوقات سابقه قسمتى از مكاسب و منظومه حكمت را از حضرت آيه اللّه حاج آقا روح اللّه خمينى بهره مند شدم و هم قسمتى از خارج مكاسب و درايه را از

بود و تا ده روز به رحلتش دست از ترويج احكام دين و نشر اخبار و احوال و ذكر فضائل اهل بيت عصمت و طهارت(صلوات اللّه عليهم اجمعين) و تبرّى از دشمنان ايشان بر نداشت و در شهر رى عموماً و بعضى از مردم تهران كه او را مى شناختند محبوبيت تامّى داشت.
در توسل به ائمه معصومين عليهم السلام و تعبد به بسيارى از نوافل كم نظير بود و تا ساعت آخرش رعايت و مواظبت آنها را نمود.
در لحظه آخر زندگانى اش كه جز اين بنده و مادرم كسى خدمتشان نبود ديديم باتمام قامت از بستر خود برخاسته به مادرم گفت:« برو از اتاق بيرون» و مؤدبانه سلام كرد و گفت: مولا جان بفرماييد، بفرماييد و پس از آن براى هميشه خوابيد و براى او نه سكراتى ديديم و نه مرارات و كسالت فوق العاده اى(رحمه اللّه عليه)، ألا و إنّه عاش سعيداً موالياً لأهل البيت عليهم السلام و ذكراً لهم و مضى سعيداً حميداً وكان واللّه حسن الخلق كريم النفس، منيع الطبع، محمودة الخصال، فرحاناً لفرحة آل محمد وحزيناً لحزنهم، حشره اللّه معهم و جعل منزله فى جوارهم. آمين ياربّ العالمين.
تولد اين نگارنده در ماه رمضان 1340 ق سال تأسيس حوزه علميه قم واقع و مدت 13سال را در مهد تربيت مرحوم والد طى مقدمات فارسى و غيره را طى نموده و در همان اوقات به نظريه مرحوم والد در ذيل تربيت حضرت حجه الاسلام حاج ميرزا سيد حسن معينى در آمدم و حدود دو سال پس از فوت مرحوم والد شب و روز ملازم و مصاحب معظم له بودم تا دست ظلم مأمورين دولت آن روز طبعاً و قهراً مرا از فيوضات آن جناب محروم كرد و پس از ديدن حوادث و مشاهده وقايعى با مرحوم آيه اللّه المتورّع والعالم العابد الزاهد و المجاهد التقى النقى حاج شيخ محمد تقى بافقى (اعلى اللّه مقامه) كه لطف مخصوصى به نگارنده و مرحوم والد داشتند را جلا در روز 4شنبه 20 جمادى الثانيه سال 1357 ه روز ولادت باسعادت حضرت صديقه اطهر فاطمه عليهاالسلام عزيمت به قم نموده و مورد لطف بى بى