تازه تر، فرا مى خواند.
ما حَصَل آنچه از منابع كهنه و نو به دست مى آيد، اين است كه نام كامل شيخ، «نجم الدين ابوبكر عبداللّه بن محمد بن شاهاور بن انوشروان بن ابى النجيب الاسدى الرازى» بوده است. چنين عنوان كاملى از مقدمه مؤلف در مرموزات اسدى ۱ و خاتمه مرصاد العباد ۲ و مقدمه منارات السائرين ۳ به دست مى آيد و با نقل اصحاب تراجم همچون شمس الدين ذهبى ۴ (674ـ748ه ) و صلاح الدين صفدى ۵
(669ـ793) به تأييد مى رسد.
همچنين پيداست كه نزد برخى معاصرانش به «نجم الدين رازى» و نيز «نجم الدين دايه» شناخته مى شده است. ۶
آقاى دكتر رياحى در مقدمه تصحيح مرصاد العباد، وجوهى استحسانى در باب وجه تسميه شيخ نجم الدين به «دايه» ارائه داده است كه شايد برخى كاوشگران را به كار آيد، ولى از مبهماتى كه درباره پرورش يافتگان وى وجود دارد، مشكلى نمى گشايد.
تاريخ ولادت شيخ، براساس آنچه كه در قديمى ترين منابع در خصوص وى، يافته آمده است، بايد سال 573 هجرى قمرى باشد. قديمى ترين مورّخى كه اين
1.مرموزات اسدى، همان ص.
2.مرصاد العباد، ص ۵۴۶.
3.منارات السائرين و مقامات الطائرين، تحقيق و تقديم: سعيد عبدالفتاح، ص ۲۸، كويت: دارسعاد الصباح، الطبعة الاولى، ۱۹۹۱.
4.شمس الدين ذهبى، تاريخ الاسلام، ج ۵۲، ص ۱۶۷.
5.صلاح الدين صفدى، الوافى بالوفيات، ج ۱۷، ص ۵۷۹.
6.حمداللّه مستوفى، تاريخ گزيده، به اهتمام دكتر عبدالحسين نوائى، ص ۶۷۱، انتشارات اميركبير، چاپ سوم، تهران ۱۳۶۸.
