حرف ش

212. شاپور طهرانى رازى

وى شاعرى از اولاد اميدى طهرانى بود، و ديوانى به وجود آورد. دوبار به هند رفت، و در آنجا از دولت سلطان سليم بهره مند گرديد. در آغاز فريبى تخلّص داشت و سرانجام شاپور را برگزيد؛ از او است:
اگر دلدار بى مهر است منهم غيرتى دارمكه او رفت از نظر من نيز خواهم رفت از يادش

213. شامى رازى

وى در نقدالرجال به نقل از ربيع الشيعه از وكلاى قائم عليه السلام، شناخته شده، و احوالش چنين درج آمده:«الشامي كان من أهل الرّي، و كان من وكلاء القائم عليه السلام، كذا في ربيع الشيعه».

210. سهل بن زنجلة (سهل بن ابى سهل)، ابوعمر رازى

وى از سفيان بن عيينه و ابومعاويه و غيرهما استماع حديث كرده است، و ابن ماجه و ادريس بن عبدالكريم و ديگران از او روايت حديث كنند، سهل واسع الرحله بود. در بغداد به سال 231 حديث مى گفت. وى كتاب السنن را در حديث تأليف كرده است، و در حدود 235 درگذشت.

211. سهل بن زياد آدمى، ابوسعيد رازى

وى از عالمان شيعى مذهب رى است، قول شيخ طوسى در باب وى مختلف است، نجاشى وى را در حديث ضعيف و غير معتمد شمرد، ابن شهر آشوب نيز او را ضعيف دانسته است. سهل از اصحاب ابوالحسن ثالث امام هادى على النقى عليه السلامبوده است. كشّى در رجال آورده كه، وى از ابوجعفر (امام محمد تقى) و ابوالحسن (امام على النقى) و ابومحمد (امام حسن عسكرى) عليهم السلام روايت مى كند. وى كتاب النوادر را تأليف كرده است. سهل بن زياد و حسن بن زياد رازى و احمدبن مهران و تنى چند ديگر در رى از حضرت عبدالعظيم روايت حديث كنند.