حرف ص

230. مولانا صابر رازى

وى از شاعران اوائل قرن دهم رى و خطيب آن ديار بود؛ اين مطلع از او است:
گهى كه تير ترا از دل رميده كشمبدين بهانه كه پاكش كنم به ديده كشم

231. صاعدبن محمدبن احمدبن ابى بكر بن محمد حنفى رازى

وى جوامع الفقه، و كتاب الاحساب والانساب را تأليف كرد.

232. صالح بن سلمه بن ابى حماد، ابوالخير رازى

نام ابوالخير زاذويه (= زادويه يا زادبه) و شيعى بوده است، و امام ابوالحسن عسكرى عليه السلام را ملاقات كرده است، وى را مؤلفاتى است، و از آن جمله است كتاب خطب اميرالمؤمنين عليه السلام و كتاب نوادر. امر وى را ابهامى است.
به نقل مامقانى، شيخ طوسى گاه او را از اصحاب حضرت جواد و ديگر گاه از اصحاب حضرت هادى و زمانى از اصحاب امام حسن عسكرى مى نويسد.

226. شروانشاه بن محمد، موفق الدين حافظ رازى

وى محدثى شيعى و صالح و ديّن بوده است.

227. شريف محمد طهرانى رازى

وى از جمله خوش طبعان طهران در آغاز دولت صفويان بود؛ در شعر طبعى نيكو داشت و صبرى تخلص مى كرد؛ اين مطلع از او است:
ماه من! تا علم حسن برافراخته اىخوبرويان همه را خاك نشين ساخته اى

228. شعيب بن سهل بن كثير، ابوصالح رازى

شعيب به عهد معتصم قضاء رصافه را به عهده داشت، و معتقد به خلق قرآن و نفى صفات و رؤيت حق بود. مردم عامه به خانه اش ريختند، و بسوزاندند و غارت كردند. شعيب نخستين قاضى است كه منزلش را آتش زدند، و اثاثه اش را به سرقت بردند، وى به سال 228 از قضا معزول شد.

229. شيخ شهاب الدين رازى

شهاب الدين از شيخ زاده هاى رى در آغاز قرن دهم بود، و از فضائل بهره اى تمام داشت، و قصائد و غزل بسيار سرود؛ اين مطلع از او است:
بى خبر از سرم آن سرو روان مى گذردمن به جان كندنم و عمر دوان مى گذرد