409. محمد بن جعفر بن حمكويه، ابوالعباس رازى

به نقل خطيب وى به بغداد رفت، و از ابو حاتم رازى و عمر بن مدرك قاضى و ديگران حديث بگفت، ابو حفص كتانى و معافى بن زكريا از وى روايت كنند.

410. محمد بن جعفر بن محمد قصار، ابو جعفر رازى

ابن حجر عسقلانى در لسان الميزان احوال وى را به نقل از تاريخ رى منتجب الدين بياورده است.

411. محمد بن جعفر، ابوبكر اشنانى فقيه رازى

وى اهل حديث و فقه، و در اين دو فن صاحب تأليف بود.

412. محمد بن جعفر، ابوالحسين اسدى رازى

وى شيعى و يكى از ابواب بوده است، و به سال 312 در گذشت، و گويا ظاهرا وى همان محمد بن جعفر رازى است كه در جنة النعيم در باب او ذكر شده:
امام عصر ارواحنا له الفداء در سال 290 در حق وى مدح نمودند، و توقيع آن بزرگوار (عجل اللّه فرجه) را به رى آوردند، و فرمايش آن بزرگوار است: «إنْهُ منْ ثقاتنا».

413. محمد بن حسان، ابوعبداللّه رازى

وى از اصحاب حضرت هادى امام على النقى و معروف به زينبى است، و
كتابهاى فراوان دارد، از جمله كتاب عقاب، كتاب ثواب الاعمال، كتاب شيخ و شيخه است. در جنة النعيم است كه وى از اصحاب حضرت هادى عليه السلام بود.
امر او را بين بين ذكر كرده اند، و از ضعفا زياد روايت مى كند.

406. محمد بن بدران بن عمران، ابو جعفر رازى

وى از عيون رجال شيعى مذهب رى بود و در كوفه ساكن شد، و باقى عمر مجاور گرديد. نام پدر وى را بكران نيز نوشته اند. از كتابهاى او است: الكوفة، موضع قبر اميرالمؤمنين عليه السلام شرف التربة.

407. محمد تقى بن محمد رضا رازى

مترجم في الكواكب المنتثرة، ص 121، ونقول: عالم جليل جيد التحرير.
له النيروزية.

408. محمّد بن جرير بن رستم طبرى، ابوجعفر

رافضى و صاحب تأليفاتى است كه از آنهاست: كتاب الرواة عن اهل البيت(ع). عبدالعزيز كتّانى، او را به رفض متّهم كرده است. ابن بابويه در تاريخ رى از وى نام مى برد و مى گويد: او آملى بود؛ امّا به رى رفت و در آنجا ساكن شد. او از بزرگان متكلمان معتزله بود و صاحب تصانيف است. ابومحمّد حسن بن حمزه رعينى از وى و او از ابوالفرج اصفهانى روايت مى كند.