470. محمد بن امير يوسف، امير غياث الدين شكرايى رازى

وى از شكراب از مضافات دماوند رى بوده است، در آغاز نزد عمّ خود امير فخرالدين تلمذ كرد، سپس به مجمع مولانا سيف الدين تفتازانى در آمد، و به اندك روزگارى سر آمد عالمان زمان گرديد. شاه اسماعيل صفوى نخست زمام قضاياى شرعيه خراسان را به كف وى نهاد، و پس از آن امارت را نيز برآن منصب بيفزود.
سر انجام به سال 927 به دست گماشته امير خان كه امير الامراى خراسان بود مقتول گرديد.
وى شعر نيز مى سرود و خلقى تخلّص مى كرد ؛ اين بيت از او است:
به استغناى قدت سرو را رفتار بايستى بتريف دهانت غنچه را گفتار بايستى

471. ملامحمد ربيعى

ملامحمد ربيعى فرزند آخوند ملاربيع كه در تاريخ 1237 شمسى متولد شده يكى از اجلاّى علما و ائمه جماعت زاويه مقدسه و صحن مطهر بوده است.
پدرش آخوند ملاربيع مذكور نيز يكى از علما و روحانيان آن سامان بوده است، ولى از كم و كيف احوال و آثار او چيزى در دست نيست.
ملاّ محمد فرزند گرامى او پس از رشد و خواندن مقدمات و ادبيات نزد والد خود و علماى شهر رى به طهران رفته و در مدرسه فخريّه مروى كه مركز روحانيت
آن عصر دارالخلافه طهران و ايران بوده ساكن شده و سطوح را از علماى آن زمان فرا گرفته و پس از آن به محضر مرحوم علاّمه محقق حاج ميرزا حسن آشتيانى حاضر شده و استفاده فقهى و اصولى نموده و پس از تكميل آن در وطن خود شهر رى مشغول به وظايف دينى و روحى از اقامه جماعت در صحن مطهر و تدريس در مدرسه عتيق و امينيه گرديد تا در ربيع الثانى 1309 شمسى در سن 72 سالگى بدرود حيات گفته و در مقبره دربانى مدفون گرديد.

466. محمد بن يعقوب بن محمد رازى

وى نيز به سال 378 در قزوين از على بن احمد بن صالح استماع حديث كرد.
احتمال اتحاد دو تن اخير قوتى دارد.

467. محمد بن يعقوب بن يوسف بن حبيب، ابوعبدالله رازى

نام وى نيز در التدوين رافعى درج آمده است.

468. محمّد بن يوسف مُقرى رازى

حسن است و ظاهرا نجاشى به او اعتماد دارد. احمد بن محمّد بن سعيد به سال 281 ق، از او روايت مى كند.

469. محمد بن يوسف بن يعقوب بن اسحاق بن ابراهيم، ابوبكر رازى

كنيه وى را ابوعبداللّه نيز گفته اند ؛ در بغداد از محمد بن حميد رازى و احمد بن سعيد همدانى و ديگران حديث بگفت، و محمد بن مخلد دورى و محمد بن عباس نجيح و ديگران از او روايت كنند.