489. محمود صبورى

وى از شاعران اوائل عهد صفويان است و در طهران به كتابت اشتغال داشت، اين بيت از او است:
نيست اشك لاله گون كز چشم پر خون مى روداز غمت خون شد جگر، وز ديده بيرون مى رود

490. مخلّد بن موسى رازى، ابوالقاسم

مهمل است و با امام زمان(ع) مكاتبه داشته است.

491. سيد مرتضى بن داعى بن قاسم حسنى، ابو تراب صفى الدين رازى

وى غير از سيد مرتضى علم الهدى است و قرب صد سال بعد از او مى زيست.
سيد مرتضى رازى معاصر غزالى و از مشايخ شيخ منتجب الدين بود. كتاب تبصره العوام در بيان مذاهب و ملل منسوب بدو است. نام وى اكثر با نام برادرش سيد مجتبى رازى همراه است. اين دو برادر از شيخ الطايفه ابوجعفر طوسى و سيدين سندين سيد مرتضى و سيد رضى روايت كنند.

487. محمود بن حسن بن علويه تاج الدين ورامينى رازى

وى شيعى و فقيهى صالح بوده است.

488. شيخ محمود مزدقانى

شيخ شرف الدين ابوالمعالى محمود بن عبداللّه مزدقانى رازى، زاده 698 و در گذشته 761 در همدان. از طريق علاءالدوله سمنانى به سلسله كبرويه پيوسته است. نسبت «رازى» وى دانسته نيست از چيست، اما «مزدقان» ـ شهرى در سر راه همدان به ساوه كه «مردم آنجا سنى و شافعى مذهبند. حقوق ديوانى آن و ولايتش يك تومان است، و در حكومت داخل بلوك ساوه است»، و به گفته ياقوت حموى ( 626 م): در رباط «مزدقان» صوفيان مأوا و مسكن داشتند و آن شهر منزلگاهى بود در كنار شاهراه بزرگى كه از ايران عبور مى كرد». اين نام معرّب « مزدكان» و به سادگى ياد آور نام «مزدك بامدادان» باستانى است، اما اينكه آيا تسميه آن به نحوى با حضور پيروان «مزدك» در آنجا مربوط مى شود، به هيچ وجه محقق نيست. حمداللّه مستوفى در همين سده، از وجود پيروان مزدك در « عراق عجم» سخن مى گويد، ولى ياد نكرده در كداميك از شهرها. به علاوه « گمان نمى رود كه ( در اين سده) مزدكيت به صورت مذهب وجود مى داشته است.». به هر حال وجود رباط صوفيان همراه با شبهه تاريخى «مزدك» آيينى در آن شهر، خود از موضوعات قابل مطالعه پژوهندگان سر چشمه هاى كهن مذاهب و مسالك مردم ايران زمين است.