73. احمد بن على بن عباس، ابوالعباس (يا ابوعلى) خضيب ايادى رازى

وى از عالمان شيعى مذهب رى در قرن چهارم و متهم به غلوّ است. كتاب الشفا والجلا فى الغيبة، و كتاب الفرائض، و كتاب الآداب و غير اينها را تأليف كرد.

74. احمد بن على بن عبدالرحيم، ابوعلى رازى

وى به قزوين رفت، و از ابوالحسن قطّان استماع حديث كرد.

75. احمد بن على بن عمر بن حبيش، ابوسعيد اشعرى رازى

وى به بغداد درآمد، و از محمد بن ايوب و احمد بن نصر رازيان حديث بگفت. دارقطنى و ابن شاهين از وى روايت كنند.

76. احمد بن على بن عيسى بن مالك، ابوعبدللّه رازى

وى از عالمان بنام عصر بود، و به بغداد درآمد و در جانب شرقى منزل گرفت. از ابوحاتم محمد بن ادريس رازى و احمد بن حمويه رازى روايت حديث مى كرد، و محمد بن اسماعيل وراق و ابوحفص بن زيّات نيز از وى روايت كنند.

77. احمد بن عيسى بن على بن ماهان، ابوجعفر رازى

وى سفرى به بغداد كرد، و آنجا از ابى غسان زنيج و غيره حديث بگفت. مكرم ابن احمد قاضى از وى روايت كند.

69. احمدبن عبداللّه صنعائى، ابوالعباس رازى يمنى

وى از مورخان عصر خويش بوده است. از تصانيفش درالسحابة فى مواضع وفيات الصحابة، و تاريخ يمن است. وى پس از سال 460 درگذشت.

70. احمد بن على حافظ، ابوبكر رازى اسفراينى

وى را محدثى ثقه و مفيد دانسته اند، و در فن خويش سعى و جهدى داشت. از زاهر بن احمد فقيه و شافع بن محمد و گروهى ديگر حديث مى گفت، و ابوصالح مؤذن و ديگران از وى روايت كنند. درگذشتش پيش از سال 430 بود.

71. احمد بن على، ابوبكر فقيه رازى

وى شيخ حنفيه و امام اصحاب رأى بود، و با ابوالحسن كرخى مصاحبت داشت. در زهد و دين شهرتى يافت. سمت قاضى القضاتى بر وى عرضه داشتند، و نپذيرفت. او را مصنفاتى چند است، چون شرح مختصر الطحاوى، احكام القرآن، المناسك. وفاتش به سال 370 بود.

72. احمد بن على بن اسماعيل بن على بن ابى بكر، ابوالعباس اسفذنى رازى

وى از محدثان رى، و از قريه اِسْفَذْن آنجا بود، كه به سال 291 در مراجعت از حج در بغداد درگذشت. از ابراهيم بن موسى فرّاء نقل حديث كند، و ابوالقاسم طبرانى نيز از وى روايت كند.