102. اسحاق بن اسماعيل رازى، ملقب به حيويه

ابن سعد در طبقات نام حَيْويه را در رديف فقيهان و محدثان قرون اوليه هجرى ذكر كرده است. وى حديث مى گفت، و جمعى از او روايت كرده اند، وبه رى درگذشت.

103. اسحاق بن سليمان القيسى، ابويحيى علامه رازى

وى با فضيلت و ثقه بود، و به كوفه رفت و چند سال در آنجا بزيست. سپس به رى بازگشت. از حنظله بن ابى سفيان و ابن ابى ذئب و جمعى ديگر روايت كند، و احمد بن حنبل و محمد بن رافع از او روايت كنند. وى عابدى خاشع بوده است، و يكى از ابدالش دانسته اند. وفاتش در رى به سال 199 بود.

104. اسعد بن سعد بن محمد، حمامى رازى

وى فقيهى صالح و شيعى مذهب بوده است، و بر شيخ اجل شمس الاسلام حسن بن حسين بن بابويه بخواند.

105. اسماعيل بن احمد بن عباس بن ابراهيم عصار، ابوسعد بن ابى على رازى

نام وى در التدوين رافعى درج آمده، كه از ابوسعد سمان و ديگران استماع حديث كرده.

97. احمد بن محمد بن هيثم عجلى

ثقه و از مشايخ صدوق است كه صدوق از او راضى است.

98. احمد بن محمد بن يحيى شحام، ابوالعباس رازى

رافعى در التدوين ذكر كرده است، كه وى قبل از سال 300 به قزوين درآمد.

99. احمد بن موسى رازى

وى در نحو و لغت دست داشت، و بليغ و غزيرالروايه بود. از مؤلفاتش تاريخ اندلس است. به سال 344 درگذشت.

100. احمد بن يعقوب، مقرى رازى

وى در تاريخ تسلطى داشت، و كتاب تاريخ اخبار بنى العباس را تأليف كرد، وفاتش به سال 300 بود.

101. ميرزا احمد قانعى طهرانى رازى

وى از شاعران اوائل عهد صفوى است و قانعى تخلص داشت؛ و سرگرم كارهاى ديوانى بود.