110. اعين، ابومعاذ رازى

وى عالمى شيعى بوده، و در عهد حضرت امام محمدباقر عليه السلام مى زيسته، و از اصحاب آن حضرت به شمار بوده است. تفرشى در نقدالرجال به نقل از رجال شيخ طوسى او را از صحابه آن حضرت دانسته است.

111. افضل سارانى رازى

ساران محلّتى از قصبه طهران بوده، و افضل در آغاز عهد صفويان از آنجا برخاسته است، وى را در هجو و هزل دستى بود؛ اين مطلع از او است:
تا باغ حسن تازه شد از نوبهار عشقگلها شكفت بر رخم از لاله زار عشق

112. افضل نامى

وى نيز در آغاز سلطنت صفويان از قصبه طهران برخاسته، و اشعارش بغايت مسين و رنگين است، او در جوانى به مفاجات درگذشت. برخى گمان برده اند كه
نوربخشيّه آن حدود مسمومش ساختند؛ اين مطلع او را است:
هميشه داغ غمم بر دل حزين بودستگلى كه چيده ام از عاشقى همين بودست

106. اسماعيل بن اسماعيل، مجدالدين رازى

وى از فقهاى عصر خويش در رى بود، و به شغل قضا اشتغال داشت، از مصنفاتش القرائن الركنيه فى فروع الفقه الشافعى است، وى به سال 750 درگذشت.

107. اسماعيل بن حمدون، ابوالقاسم رازى

رافعى در التدوين نام وى را در رديف دانشمندانى كه از قزوين ديدن كرده اند بياورده است.

108. اسماعيل بن زياد دولابى رازى

اسماعيل بن زياد دولابى رازى از محدثين رى است و از مالك بن انس و ابو يوسف قاضى روايت مى نمود و پسرش محمد بن اسماعيل از او روايت مى كرد.
خطيب گويد: خبر داد ما را ازهرى از على بن عمر حافظ كه مى گفت: اسماعيل بن زياد اصلاً دولابى بود ولى در بغداد سكونت داشت.

109. اسماعيل بن على بن حسين بن محمد زنجويه، ابوسعد سمان رازى

ابن زِنْجَوَيْه را مؤلفات فراوان بوده است، و براى كسب دانش رخت سفر غربت بست و در عراق و مكه و مصر و شام استماع حديث كرد، و از مُخلَّص و طبقه وى روايت كند. در مذهب ابوحنيفه و شافعى بصير بود اما طريقت اعتزال داشت، و از رؤوس ايشان به شمار مى آمد. ابوبكر خطيب و ديگران از وى روايت كنند. به نقل
ابن حجر نام وى در تاريخ رى منتجب الدين درج بود. از محضر قريب چهارهزار استاد استفادت جست، و به سال 445 يا 447 درگذشت.
وى از كبار حفاظ، و در قراءآت ممتاز، و در حديث و فقه و زهد و عبادت و تبحر در علم زبانزد بود.