264. عبدالعزيزبن حسين بن حسن، ابومحمد مجدالدين رازى

وى به ابن الخليلى معروف است، و از اولاد تميم دارى صحابى بوده است. مردى كثيرالتَّعَبّد بود، و به فقرا و صلحا حسن ظنى داشت. در سال 680 در دمشق درگذشت.

265. عبدالعزيزبن محمد نصرآبادى رازى

وى از محلّت نصرآباد رى بود، و ابوحاتم محمدبن ادريس رازى از او روايت حديث كند.

266. عبدالعزيز رازى

وى امام رى و از مشايخ مشهور بود، و با ابوالقاسم رازى و نابلوسى صحبت داشت. احوال او به درستى روشن نيست.

267. عبدالكريم بن ابراهيم بن محمدبن حسن نحوى، ابوسعيد رازى

وى از نحودانان بزرگ رى بود، و در آنجا به افادت اشتغال داشت. براى تكميل معلومات خويش رخت سفر به عراق كشيد، و شام و بيت المقدس را نيز بديد.

268. عبدالكريم بن احمد وزان، ابوسعد رازى

وى نخستين فرد بيت وزّان در رى ـ از خاندان علم و فضل آن ديار ـ بوده است، و در باب اين خاندان در مجلد نخستين رى باستان (ص 541،542) ذكرى رفته است.

260. عبدالرحمن بن محمدبن يوسف، ابومحمد طرائفى رازى

وى به سال 391 در سفر حج به بغداد رفت، و از محمدبن عيسى بن محمد وسقندى و ميسره بن على قزوينى و غيرهما حديث بگفت.

261. عبدالرحيم بن سليمان رازى كوفى

وى به كوفه رفت، و عالمى شيعى و ثقه و از اصحاب حضرت صادق عليه السلام بوده است. در شذرات الذهب و معجم المؤلفين سال فوتش 187 ذكر گرديده است.

262. عبدالصمدبن محمد، رشيدالدين رازى الدوعى

وى از فقهاى شيعى مذهب رى بوده، و نامش در پاره اى از منابع شيعه درج افتاده است.

263. ميرعبدالصمد رازى

وى در آغاز عهد صفويان در رى شغل قضا داشت، و اسلاف او نيز در رى همه قاضى بودند، بر علم فقه و انشا وقوفى داشت، و شعر نيز مى گفت؛ اين مطلع از او است:
ز هر يك دانه خالت خرمن غم بر جگر دارمبيا بنگر كه از تخم محبت من چه بردارم