هزار ماه جنايت!!

سپس امام صادق عليه السلام فرمود: خداى تعالى در اين باره (سلطنت آلوده بنى اميه و مدت آن) اين آيه ها را فرستاد:
ما قرآن را در شب قدر فرستاديم ، و چه مى دانى كه شب قدر چيست ، شب قدر بهتر از هزار ماه است .^۱
كه بنى اميه در آن پادشاهى مى كنند و در آن زمان شب قدر نيست .
بعد امام فرمود: پس خداى عزوجل پيامبرش صلى الله عليه و آله را آگاه نمود ، كه بنى اميه پادشاهى و سلطنت اين امت را در اين مدت (هزارماه) به دست مى گيرند ، اگر كوهها با ايشان سركشى كنند بر آن كوهها چيره شوند ، تا اينكه خداوند متعال زوال و نابودى پادشاهى آنها را بخواهد و بنى اميه در اين مدت ، دشمنى و كينه ما اهل بيت را شعار و روش خويش قرار مى دهند ، خدا پيامب رش را به آنچه در ايام حكومت آنان با اهل بيت محمّد صلى الله عليه و آله و به دوستان و پيروان آنها مى رسد ، خبر داده است .
آنگاه امام با اين آيه درباره بنى اميه استدلال مى كند:
آيا نديدى كسانى ( بنى مغيره و بنى اميه) كه نعمت خدا را كفر و ناسپاسى تبديل نمودند و (خود و) قوم و پيروانشان را به ديار هلاكت و تباهى رهسپار كردند ، آنها به دوزخ كه بد جايگاهى است درآيند .^۲
سپس امام در ضمن تأويل آيه فرمودند: «نعمت خدا» در اين آيه ، محمّد صلى الله عليه و آله و اهل بيت اوست ، دوستى آنان ، ايمان است كه انسان را داخل بهشت مى كند ، و دشمنى با آنان ، كفر و نفاق است كه انسان را به دوزخ مى برد . پس رسول خدا اين راز را در پنهانى با على عليه السلام و اهل بيت او عليهم السلامفرمود .
متوكل مى گويد: سپس امام صادق عليه السلام فرمود: هيچ يك از ما اهل بيت تا روز قيامت قيام قائم ما (حجة بن الحسن العسكرى ـ عجل اللّه تعالى فرجه الشريف ـ براى

(عقب گرايى و ارتجا به عصر جاهليت) بر مى گردانند .
پيامبر صلى الله عليه و آله بيدار شد و نشست در حالى كه چهره اش را اندوه و غم نمايانى فرا گرفته بود ، پس ناگاه جبرئيل نازل شد و اين آيه را براى آن حضرت آورد:
و خوابى را كه به تو نمايانديم و درخت ملعونى كه در قرآن ياد شده است جز براى آزمايش مردم نبود ، و آنان را (از كيفر خدا) مى ترسانيم ، ولى آنها را جز طغيان و سركشى سخت نيفزايد .^۱
سپس امام فرمود: مقصود از «شجره ملعون» يعنى درخت ملعون ، بنى اميه اند .
پيامبر فرمود: اى جبرئيل ، آيا ايشان در عهد و روزگار من خواهند بود؟ جبرئيل پاسخ داد: نه ، ولى آسياب اسلام از آغاز هجرت و بيرون آمدن تو «از مكه به مدينه» مى گردد ، و گردش آن ده سال است ، (در اين ده سال از حكومت تو بدعتى در اسلام رخ نمى دهد و بعد از ده سال در مدت بيست و پنج سال خلافت سه خليفه يعنى «دو سال و هفت ماه خلافت ابو بكر ، و ده سال و شش ماه ، عمر و يازده سال و يازده ماه عثمان » حكومت اسلام از گردش باز مى ماند ، سپس در پايان سال سى و پنجم بعد از هجرت تو باز تا مدت پنج سال به گردش مى افتد . پنج سال حكومت عدالت و حق و خلافت امير المؤمنين عليه السلام است) .
آنگاه به ناچار آسياب گمراهى و ضلالت به گردش مى افتد و بر محور خود پابرجاست (اين جمله اشاره به حكومت ارتجاعى بنى اميه است كه چهارده نفر بودند اول آنان معاوية بن ابى سفيان و آخر آنان مروان حمار بود) .
سپس نوبت حكومت سلطنتى ، و پادشاهى فراعنه (خودخواهان و گردن كشان) خواهد رسيد ، (اين جمله اشاره به حكومت كثيف بنى عباس است كه سى و هفت نفر بودند ، اولشان عبداللّه سفاح و آخرشان عبداللّه معتصم است و مجموعا پانصد و بيست و چهار سال زمام حكومت را به دست گرفتند و در سال ششصد و پنجاه و شش هجرى قمرى برچيده شدند) .