بالاى آن تكيه زده بود و به مردم مى گفت:
«اَهكَذا تَفعَلونَ بِوَلَدي»؛ آيا اين طور با فرزند من عمل مى كنيد؟!
اين قبيل خوابها و ديگر كراماتى كه از بدن مقدّس فرزند رسول خدا صلى الله عليه و آله حضرت زيد بن على عليهماالسلام ديده شد ، مردم را با مقام معنوى او آشنا كرد و لذا به او با اعتقاد خاصّى مى نگريستند .
به طورى كه مأموران جرأت نمى كردند مردم را از زيارت جسد زيد عليه السلام منع كنند ، از اين رو مردم كوفه شبها كنار چوبه دار زيد عليه السلام مى رفتند و به عبادت و راز و نياز با خداوند عالميان مى پرداختند . ^۱
در مدّت چهار سالى كه بدن مقدّس زيد عليه السلام بر بالاى چوبه دار بود ، مردم از آن بدن مطهّر كراماتى را مشاهده نمودند كه ذيلاً به آن اشاره مى شود:

كرامت 1

دشمنان موقعى كه بدن زيد عليه السلام را به دار زدند ، با كمال تعجّب متوجّه شدند ، بدن رو به قبله بر مى گردد و هر چه آن را برمى گردانند ، باز رو به قبله برمى گشت . آرى ، او در زمان حيات خويش هميشه رويش به درگاه حق بود ، بعد از شهادت هم جسد مقدّسش به سوى قبله بر مى گشت . ^۲

كرامت 2

حكم بن عبّاس كلبى شاعر اموى (حكيم الأعور) از دشمنان زيد عليه السلام بود . او هنگامى كه خبر شهادت زيد عليه السلام و به دار زدن او را شنيد ، بسيار خوشحال شد و چند بيت شعر كه حاكى از عداوت وى با خاندان رسالت و محبّتش به اجداد خبيث اموى خويش بود ، سرود . وى در مقام سرزنشِ اهل بيت پيامبر صلى الله عليه و آله و مفاخره ، اين شعر كفرآميز را مى گويد:

صَلَبنا لَكُم زَيدا عَلى جِذعِ نخلَةٍوَلَم نَرَ مَهديِّا عَلَى الجِذعِ يُصلَبُ
وَ قِستُم بِعُثمانَ عَلَيّا سَفاهَةٍوَ عُثمانُ خَيرٍ مِن عَلِىٍّ وَ اَطيَبُ
ما زيد عليه السلام را بر شاخ درخت خرما به دار زديم ، و نديديم كه مهدى را بردار كشند . شما از روى نادانى على عليه السلام را با عثمان مقايسه كرديد ، و حال آنكه عثمان از على عليه السلام پاكتر و بهتر است . ^۳
موقعى كه امام صادق عليه السلام شنيد ، اين شاعر اموى اين طور گفته ، سخت منقلب گشت . امام در حالى كه دستهايش را در حالى كه از شدّت ناراحتى مى لرزيد ، به آسمان بلند كرد و عرض نمود:
پروردگارا ، اگر گوينده اين دو شعر دروغگو است ، درندگان خود را بر وى مسلّط كن .
دعاى امام مستجاب شد . موقعى كه اين شاعر بى ايمان عازم كوفه بود ، در بين راه شيرى به او حمله ور شد و وى را از پاى درآورد .
هنگامى كه اين خبر را به امام صادق عليه السلام رساندند ، امام به سجده افتاد و گفت:
الحَمدُللّه الَّذي اَنجزَ وَعدَهُ؛ سپاس خدايى را كه به وعده خود وفا كرد . ^۴

را در كنار جوى آبى دفن نمايند و بعد از آن آب را از روى آن عبور دهند ، تا دشمن به هيچ وجه متوجّه بدن نگردد . ^۱
موقعى كه اصحاب زيد عليه السلام بدن را دفن مى كردند ، همراه آنان جاسوسى از دشمن ناظر جريان بود . وى به طمع جايزه صبح زود نزد حكم بن صلت رئيس شرطه شهر كوفه و معاون يوسف بن عمر رفت و دفن بدن را گزارش داد و دشمن را به محل قبر راهنمايى كرد .
يوسف بن عمر ، دستور داد يكى از نزديكانش به نام خراش بن حوشب با ديگرى قبر را نبش كردند و جسد مقدّس را بيرون آوردند . حجّاج بن قاسم آن نازنين بدن را با طنابى روى شتر بسته به دارالعماره برد .
آنگاه يوسف بن عمر دستور داد سر مقدّس زيد عليه السلام را از بدن جدا ساختند و آن را براى هشام بن عبدالملك به شام فرستاد . آنگاه بدن مقدّس قهرمان انقلاب آل محمّد صلى الله عليه و آله را با بدن چند تن ديگر از افسران رشيد سپاه زيد عليه السلام ، در كنار كوفه به دار آويختند .
يوسف بن عمر ، چند نفر نگهبان را كنار دار گماشت تا شبانه روز مراقب بدن باشند ، مبادا كسى شبانه آن را بربايد و دفن كند .
يكى از نگهبانان چوبه دار مى گويد:
من پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را در عالم خواب ديدم ، او كنار چوبه دار كه بدن زيد عليه السلام بالاى آن آويزان بود ، ايستاده بود ، و با حالت تعجّب مى فرمود:
آيا بعد از من اين طور با فرزندم رفتار مى كنيد؟!
آنگاه خطاب به جسد زيد عليه السلام كرد و گفت: اى زيد تو را كشتند . خداوند آنها را به دار زند . ^۲
جرير بن حازم گويد:
در عالم خواب سول خدا صلى الله عليه و آله را ديدم ، او به چوبه دار كه جسد مقدّس زيد عليه السلام