آنكه روح مطهرش به ملكوت اعلى پيوست.
با مرگ ايشان، يكى از صفحات درخشان پيكار و جهاد اسلامى ورق خورد و چراغ تابناكى كه در تيرگى ها راه عزت و سربلندى را به مردم نشان مى داد، خاموش گشت. خبر مرگ حضرت، شهر را در ماتم فرو برد و همه مردم از طبقات مختلف براى تشييع اين علوىِ غريب گرد آمدند و او را در آرامگاهش به خاك سپردند. امروزه مرقد مقدس اين سيد شريف، زيارتگاه هزاران عاشق و دلباخته خاندان اهل بيت عصمت عليهم السلام است.

زندگى نفيسه خاتون، عمه حضرت عبدالعظيم عليه السلام

حسن بن زيد، جدّ دوم حضرت عبدالعظيم عليه السلام است كه از بزرگان عصر خود محسوب مى شد. وى فرزندان بسيارى داشت كه يكى از آنها نفيسه ^۱ بنت حسن است.
نفيسه بنت حسن بن زيد بن الحسن بن على بن ابي طالب عليهماالسلام، در مصر مدفون است و مزارش زيارتگاه خاص و عام بوده و به طاهره و كريمة الدّارين مشهور است.
وى در سال 145 هجرى در مكه معظمه متولد شد و در مدينه منوره با زهد و عبادت به سر برد. او با اسحق مؤتمن، پسر حضرت صادق عليه السلام ، ازدواج كرد و ثمره ازدواج آنها، يك پسر و يك دختر بود كه قاسم و ام كلثوم نام داشتند. سپس با شوهر و فرزندان خود به مصر رفت و پس از هفت سال در رمضان سال 208 هجرى به سراى باقى شتافت. اهالى مصر را به او عقيدت و اعتقادى كامل حاصل است.
پس از ارتحال اين بانوى بزرگوار، شوهرش در پى آن بود كه جسد شريف او را به مدينه منوره منتقل و در قبرستان بقيع دفن كند، اما مصريها درخواست كردند براى

گريز عبدالعظيم به رى

هنگامى كه حكومت جنايتكار عباسى عرصه را بر علويان تنگ كرد و به تعقيب آنان پرداخت، سيد شريف عبدالعظيم حسنى براى رهايى از چنگال خونين بنى عباس به رى رفت و در خانه مردى شريف از شيعيان اهل بيت اقامت گزيد.
مورخان درباره ايشان مى گويند: وى مانند پدرانِ شب زنده دار خود، تن را با عبادات شبانه و روزه گرفتن روزانه رنجه مى ساخت و تيرگى شب را با نيايشهاى عارفانه روشن مى نمود.
در اثناى اقامت در رى به قصد زيارت يكـى از فرزندانِ امـام موسى بن جعفر عليه السلام ^۱ - تا آنجا كه مى دانيم او سيد بزرگوار سيد احمد بن موسى كاظم معروف به شاهچراغ است - مخفيانه به راه افتاد. شيعيان، ايشان را شناختند، امّا به دليل ترس از حكومت، به طور پنهانى به زيارت و ملاقات عبدالعظيم حسنى مى رفتند. ^۲

وفـات

ايشان مدتى را ترسان و هراسان در رى زيست و شاهدِ دردمندِ مصايب و شكنجه هايى بود كه پسرعموهايش (سادات علوى) از دست حكومت ستمگر عباسى مى كشيدند؛ آنان كه تمام كينه هاى فروخورده خود را با قتل و حبس ابناى صديقه زهرا آرام مى كردند و انواع فشارها را درباره سلاله پيامبر اعمال مى نمودند.
سرانجام حضرت عبدالعظيم در غربت و دور از خانواده، بيمار شد و درد و رنج بر اندوهِ غربت او افزود، ليكن در همه حال به ياد خدا بود و ذكر حق بر لب داشت؛ تا