«فَلاَ يَأْمَنُ مَكْرَ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ» ؛^۱ از مكر پروردگار كسى در امان نيست مگر گروه زيان كاران .»
عاق پدر و مادر شدن نيز از جمله گناهان كبيره است؛ زيرا خداوند كسانى را كه عاق پدر و مادر شوند، بدبخت و ستمگر معرفى كرده است. از آنجايى كه از زبان عيسى عليه السلام نقل كرده است: «وَ برّاً بِوالِدَتي وَ لَم يَجعَلني جَبّاراً شقياً» ؛^۲خدايا مرا به مادرم نيكوكار قرار بده و ستمگر و شقى قرار مده» ، استفاده شده است كه عاق پدر و مادر شدن، گناه است.
از گناهان بزرگ، كشتن كسى است كه خداوند ريختن خون وى را حرام كرده است، چه اينكه خداوند فرموده است: «[وَ مَن يَقتُلْ مُؤمِناً مُتعَمِّداً] فَجَزَاؤُهُ جَهَنَّمُ خَالِداً فِيهَا ...» ؛^۳جزاى كسى كه خون مؤمنى را بريزد دوزخى است كه همواره در آن خواهد بود.»
از معاصى كبيره، نسبت دادن زنا به زن شوهردار مؤمن است. خداوند فرموده است:
«[انَّ الَّذين يَرمُونَ المُحصَناتِ الغافِلاتِ المُؤمِنات] لُعِنُوا فِى الدُّنْيَا وَ الآخِرَةِ وَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظيمٌ» ؛^۴صلى الله عليه و سلمكسانى كه به زنان شوهردار مؤمن نسبت زنا بدهند، در دنيا و آخرت از رحمت خدا دور هستند و براى آنان عذاب بزرگى هست.»
در اين آيه نيز مانند آيات بسيار ديگر، از اينكه خداوند براى نسبت دهندگان فحشا به زنان مؤمن پاك دامن ، عذاب بزرگ وعده داده است، استفاده شده كه چنين نسبتى،

آنها را نادرست و گناه مى شمرد. در اين آيات از مجازات شديد مرتكبان برخى از گناهان سخن به ميان آمده است و نيز از حالات افرادى مانند كافران كه يأس از خدا دارند و... استفاده شده است كه اين گونه اعمال گناهى بزرگ است. اين روش در واقع، نوعى استنباط از گفتار و برخورد خداوند و ارزيابى او از بندگان است.
به هر حال امام عليه السلام در پاسخ پرسش عمرو بن عبيد گفته است:
«نعم يا عمرو ! أكبر الكبائر الإشراك باللّه ؛آرى اى عمرو! بزرگ ترين گناهان، شرك ورزيدن به خداست. خداوند مى گويد: «مَن يُشْرِكْ بِاللّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللّهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ» ؛^۱«هركس براى خدا شريكى قائل شود، پروردگار بهشت را بر او حرام خواهد كرد.»
امام عليه السلام از محروم شدن مشرك از بهشت، استفاده كرده كه شرك به خدا، گناهى بزرگ است.
امام عليه السلام گناه كبيره ديگر را در اين گفتار، نااميدى از رحمت خدا دانسته و گفته است: «و بعده اليأس من رَوحِ اللّه ؛ و پس از شرك، نااميدى از رحمت خداوند، از گناهان كبيره است، زيرا خدا فرموده است:
«إِنَّهُ لاَ يَيْأَسُ مِن رَوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ» ؛^۲از رحمت پروردگار نوميد نمى گردند ، مگر گروه كافران.»
استدلال به آيه از اين جهت است كه يأس از رحمت الهى، كارى كافرانه تلقى شده است و بنابراين، گناه به حساب مى آيد.
سپس امام عليه السلام در امان دانستن خود از مكر خدا را از گناهان كبيره معرفى كرده است، زيرا خداوند مى فرمايد: