اوّل . با اينكه در فرمان حسينعلى ميرزا ، كه در حدود 30 سال پيش از اين فرمان نوشته شده، به صراحت گفته اند: «قريه زرگنده و اسلكه و بالغ آباد و چهارهرز متعلق به قريه مذكوره كه واقع است در بلوك شميران دارالخلافه طهران؛ وقف آستانه عرش درجه مزار كثيرالانوار ملك پاسبان متبركه امامزاده واجب التعظيم و لازم التكريم حضرت عبدالعظيم عليه التحية و التسليم» است؛ در اين فرمان هيچ اشاره اى به موقوفه بودن زرگنده و توابع آن نشده، بلكه به عنوان قريه اى كه در دست ميرسيّدعلى متولّى بوده و مداخل كلى از آن جا مى برده، ياد شده است.
دوم . قريه زرگنده و توابع آن، به طورى كه در فرمان اشرف افغان مصرح است، از موقوفات جديده (خاصه) بوده و ميرسيّدعلى متولّى، حقى در توليت آن نداشته كه با ماليات قريه رامين ملك شخصى خود در شهريار مبادله نمايد. همچنان كه پادشاه وقت هم، كه سمت توليت موقوفات خاصه را داشته، حق بذل و بخشش اموال موقوفه را نداشته است.
سوم . در فرمان محمدشاه تنها صحبت از واگذارى قريه زرگنده به ميان آمده و هيچ اشاره اى به اسلكه و بالغ آباد و چهارهرز نشده و پس از آن معلوم نيست چه بر سر اين چند موقوفه آمده است.
ظاهرا چنين به نظر مى رسد ، كه پس از مصادرات نادرشاه كه متولّيان و متصديان موقوفات، وقفنامه ها را پنهان كرده و بعضا خود متوارى شده بودند ، جمعى فرصت طلب كه به عنوان مستأجر و مباشر، اين املاك را در تصرف داشته اند، به ضبط آنها پرداخته، به مدت هفتاد هشتاد سال از پرداخت عوايد آستانه خوددارى كرده اند ، تا سال 1229 كه حسينعلى ميرزا فرمان استرداد آنها را صادر كرده ، ولى اين فرمان نيز به طور كلى اجرا نشده و احتمالاً بين متولّى و متصرفان آن اراضى بدين نحو تراضى به عمل آمده كه قريه زرگنده به متولّى سپرده شود و مزارع تابعه به ملكيت متصرفان باقى بماند. پس از چندى قريه زرگنده را نيز به وزير مختار روس بخشيده اند و بدين ترتيب قسمتى از پرارزش ترين موقوفات آستانه حضرت عبدالعظيم عليه السلام از دست رفته است.
