5. ابلاغ بى لياقتى وزير اعظم، به شاه.
6. استفاده نكردن از اين همه تواناييهاى سيد و سست گرديدن پايه هاى حكومت.
7. بيان عمق فاجعه؛ آنجا كه مى نويسد: «خداوند تعالى مگر به قدرت كامله خود، ما را از آثار وخيمه اين حركات حفظ كند».
پايان ناگوار
آستان حضرت عبدالعظيم، كه اكنون به كانون شور و هيجان و هسته مقاومت عليه استبداد قاجارى تبديل شده بود، ديگر براى شاه قابل تحمل نبود و چاره را در اين ديد كه به هر نحو ممكن، اين عالم و مجاهد نستوه را از همجوارى آن حضرت دور سازد. بدين جهت، شاه، محمدحسين خان يوزباشى را با چند سوار، مأمور كرد تا سيد را از آستان مقدس خارج كنند. آنها نيز ابتدا كوشيدند كه با ملايمت دستور شاه را اجرا كنند، اما به دليل مقاومت سيد، سرانجام او را كشان كشان از آستان حضرت عبدالعظيم خارج ساختند. سپس سوار بر اسبى كرده، به تعجيل او را روانه عراق ساختند. ۱
نقل شده: هنگامى كه سيد را بر اسبى بى پالان سوار كرده و پاهايش را زير شكم اسب بسته بودند، به فراشان مى گويد: به شاه اين پيغام را برسانيد كه «من و تو هردو كارهاى گذشته اجدادمان را تجديد كرديم؛ به انتقام دچار خواهى شد». ۲
فريادهاى ميرزا رضا از گلدسته هاى حرم
ميرزا رضا كرمانى از جمله افرادى بود كه سخت تحت تأثير سخنرانيهاى سيد بود و در مدت تحصن سيد در حضرت عبدالعظيم، از او بهره مى برد و سعى داشت كه
