ستم بر اهل بيت پيامبر مى باشد.
3. كلينى از احمد بن مهران، از عبدالعظيم حسنى، از محمد بن فضيل از امام باقر عليه السلام نقل كرده است كه فرمود: «نزل جبرئيل عليه السلام بهذه الآية هكذا:«إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ ظَلَمُوا [آل محمد حقّهم] لَمْ يَكُنِ اللّهُ لِيَغْفِرَ لَهُمْ وَ لاَ لِيَهْدِيَهُمْ طَرِيقاً * إِلاَّ طَرِيقَ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَداً وَ كَانَ ذلِكَ عَلَى اللّهِ يَسِيراً» ؛^۱ جبرئيل عليه السلام اين آيه را اين گونه نازل كرد: همانا كسانى كه [به حق آل محمد] ستم كردند، خداوند نمى آمرزدشان و به راهى هدايتشان نمى كند، جز راه دوزخ كه هميشه در آن جاودانند ، و اين براى خدا آسان است .» سپس مى فرمايد: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَكُمُ الرَّسُولُ بالحَقِّ مِن رَبِّكُمْ [فى ولاية على ]فَآمِنُوا خَيْراً لَكُمْ وَ إِن تَكْفُرُوا [بولاية علىّ ]فَإِنَّ للّهِ مَا فِى السَّماوَاتِ وَ الأَرْضِ» ؛^۲اى مردم! پيغمبر از جانب پروردگارتان، به حق به سوى شما آمده (درباره ولايت على) ايمان آوريد كه مايه خير شماست، و اگر كافر شويد (به ولايت على) آنچه در آسمان و زمين است متعلق به خدا است.»^۳
4. نيز همو از احمد بن مهران، از عبدالعظيم حسنى، از حسين بن ميّاح نقل كرده و وى از كسى (كه نامش را نبرده است) كه گفت: كسى نزد امام صادق عليه السلام اين آيه را خواند: «قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللّهُ عَمَلَكُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ» ؛^۴ بگو: عمل كنيد، خداوند و پيامبرش و مؤمنان كارهايتان را خواهند ديد.» امام براى او گفت: «ليس هكذا هى ، إنّما هى و المأمونون ، فنحن المأمونون؛ ^۵ آيه اين گونه نيست، بلكه [آيه به جاى مؤمنون ]«مأمونون» است ، و ما همان مأمونان هستيم.»
اين روايت، مرسل است و در سند او حسين بن مياح هست كه مجهول مى باشد و

شمرده اند، ^۱ قابل اعتنا نيست و از اين گذشته، آنچه در آيه افزوده شده، بيان ماى موصول «ما يوعظون» است. به قرينه اينكه اولاً: دستور صريحى در آيه درباره على عليه السلام وجود ندارد تا اين آيه به آن اشاره داشته باشد و ثانياً: به قرينه سياق، مراد از «ما يوعظون»، همين آياتى اند كه در قبل و بعد از همين آيه هستند.
اين نكته را برخى از مفسران نيز يادآورى كرده اند. مؤلف الميزان درباره متعلق «مايوعظون به» نوشته است: « ما يوعظون اشاره به همين احكام ظاهرى است كه به صورت امر آمده است.» ^۲
2. كلينى از احمد بن مهران، از عبدالعظيم حسنى، از محمد بن فضيل روايت كرده كه ابوحمزه ثمالى از امام باقر عليه السلام نقل كرده است كه فرمود: «نزل جبرئيل عليه السلام بهذه الآية على محمّد صلى الله عليه و آله هكذا: «فَبَدَّلَ الَّذِينَ ظَلَمُوا [آل محمد حقّهم] قَوْلاً غَيْرَ الَّذِى قِيلَ لَهُمْ فَأَنْزَلْنَا عَلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا ]آل محمد حقّهم] رِجْزاً مِنَ السَّماءِ بِمَا كَانُوا يَفْسُقُونَ» ؛^۳
جبرئيل اين آيه را اين گونه بر محمد صلى الله عليه و آله نازل كرد: كسانى كه [به آل محمد] ستم كردند ، سخنى جز آنچه دستور داشتند به جاى آن آوردند، پس ما بر آنها كه (به حق آل محمد) ستم كردند، به سبب كارهاى ناروايى كه مى كردند، عذابى از آسمان نازل كرديم .» ^۴
اين روايت به دليل وجود احمد بن مهران، ضعيف است، مضافا اين كه به قرينه ذكر نزول عذاب آسمانى در آن براى كسانى كه تعاليم الهى را تبديل كردند، «آل محمد» در اين عبارت نمى تواند جزيى از آيه باشد؛ چرا كه آل محمد در ميان اقوام گذشته نبوده اند تا مورد ستم واقع شوند و بر آنها عذاب فرود آيد. بنابراين، مراد اين عبارت، بيان و تعميم مصداق آن حتى بر افرادى در ميان آيندگان است و مهم ترين آن