داعى حق را لبيك گويان به اعلى ذروه جنان خراميد .
عجب فرمود ابوالعتاهيه اسماعيل بن قاسم عينى ^۱ شاعر :

كلّنا نائل مدّاً فى الاجلوالمنايا هازئات^۲بالأمل
لا تغرنْك اباطيل المنىوالزم القصد ودع عنك العلل
انما الدنيا كظلٍ زائلحلّ فيها راكب ثمّ ارتحل^۳
و تاكنون ازدحامى كه عوام و خواص بر تشييع جنازه اش نمودند در جنازه احدى از مجتهدين و علماء ديده نشد .
بعد از اقامه تعزيه در همان مسجد به عتبات عاليات آن مرحوم را نقل نمودند .
و از قرار معلوم در زمان رحلت ده تن از اناث و ذكور كه هفت پسر و سه دختر بودند بر فراقت پدر بزرگوار تماماً حضور داشتند و گريستند . ارشد و اكمل و افضل و اتقى واسنّ از اولاد امجاد آن مرحوم كه در مسجد ايشان امامت مى نمايد عجالةً الشيخ الفريد الوحيد ، الورع الصّالح ، المؤيَّد المعتمد الاديب ، الحبيب الكامل ، البحر النهى ، شيخ موسى دام عزه و علاست .
ومَنْ يُشَابِهْ ابَهُ فَما ظَلَم ^۴
و بعد از جناب شيخ به همين ترتيب مراتب فضل و علم اخوان ايشان را بدانند ^۵ .

شرعيّه و شريعت است ، و اعيان و اركان هم به مفاد « الناس على دين ملوكهم »^۱ مفطور در تبعيتند مرحوم امين الدوله فرّخ خان كاشانى بنا بر پاكى طينتى كه داشت همّتى گماشت و منّتى بر اهل آن محل گذاشت ، چاله اى كه سالها مجمع خاكروبه بود و هر قسم خاشاك در آن ريخته مى شد ، و بعبارة اخرى ميدان عميقى مملو از زباله و كناسه آن محل بود ، به همّت عاليه خويش اوّلاً امر فرمود برداشتند ، و ثانياً بنيان مسجد و مدرسه اى نمود كه از وضع خوش آن تمام آن حدود و فضاء روضه عليّين و خلد برين شد .
و امامت آن مسجد به مرحوم حاجى تفويض يافت ، و در اندك زمان حجرات آن از اهل مسكون گرديد ، و كافه ناس را رغبتى ديگر پيدا آمد . با كمال وسعتى كه آن مسجد داشت هيچ ضلعى از وى خالى نشد سيّما در استماع مواعظ و نصايح مفيده مرحوم حاجى اثرى كافى و ثمرى وافى بود .
و داعى بر حسب اتفاق و اقبال توفيق استفاضه و استفاده از مقالات منيره ايشان كرده ام .
علماء معاصرين را در حلاوت بيان و فصاحت لسان به مانند ايشان نيافتم ^۲ . عاقبت به واسطه كبر سن و ضعف قوا و تزلزل اركان بدن از قيام و حركت عاجز آمدند . پس آثار موت در سال هزار و دويست و نود و شش در آخر ماه صفر از ناصيه ايشان ظاهر گرديد ^۳ ، و به مفاد :

بلال الشيب فى فوديك نادىباعلى الصوت حىّ على الذهاب^۴