براى من خالى از فضيحت نبود و نمايش آن را بر رؤوس منابر غير مشروع مى دانستم ؛ از آنكه بر حسب عادت بر هر منبر در هر وقت تذكره اى از مصائب آل رسول عليهم السلام مى نمودم بايد سرم را برهنه كنم ، و در مجالسى كه نسوان بودند لابد احتياط مى كردم به ملاحظه عورت بودن آن و عدم جواز كشف رأس در حضور ايشان ، و براى گريز از اين عمل نامطبوع دستمالى بر سر مى انداختم يا طرفى از عمامه .
و اين فقره كلفتى شده بود ، هر قدر به اطباء معاصرين اظهار داشتم چاره اى جز شكافتن پوست و بيرون آوردن غدد نديدند ، و من از حدّت حديد ^۱ كراهت شديد داشتم .
از آنجائى كه بعضى از اطباء مدرسه دارالفنون به حسن تربيت و تأديب حضرت اشرف والا اعتضاد السلطنه وزير علوم در كمال ترّقى مى باشند ، و در عمل يد برخى از ايشان يد طولانى داشتند ، سيّما آنان كه از طبّ فرنگى و ايرانى با خبر بودند و جمع بين طبّين نمودند رجوع به ايشان كرده استعلاج نمودم . آنها مانند ديگران علاج را منحصر يافتند .
پس با كمال يأس در اول ماه رجب المرجب بر حسب عادتى كه داشتم به زيارت حضرت عبدالعظيم عليه السلام شرفياب گرديدم و چندى در زاويه مقدسه معتكف گشته مجاور شدم .
در آن اوقات قدرى از غفلات خود برآمده گفتم : اى انسان بيچاره ! چرا غافلى و بدين آستان عرش نشان توسّل نمى جوئى و شفاء درد و دواء علّت خود را نمى خواهى ؟ آخر خداوند منّان غبار مزار اين فرقه حقّه را شفاء امراض و اسقام قرار داده است . آنگاه التجاء به روضه منوّره معظمّه حضرت عبدالعظيم عليه السلام را تصميم نموده محض استخلاص از اين غُدد خاص ملتمس و ملتجى گرديدم و عرض كردم :

نيامد برت دردناك از غمىكه ننهادى بر خاطرش مرهمى^۲

و قوّته انه ما مضى على ذلك يومان الاّ وأنا بالسلعة قد لانت عريكتها وذهبت صلابتها ، ثمّ لم تزل ينحلّ انعقادها ويذوب انجمادها الى أن حدثت عليها ثقبة تبجّست منها رطوبات رديّة واخلاط فاسدة مدى اسبوع او أقل ، ثم جفّ البلل واندمل وصارت السّلعة كأنما قطعها طولون ^۱ بموسى أومسح عليها عيسى .
قال الراوى : ثمّ انه ـ مدّ اللّه ظلّه ـ أرانا رأسه كلّه وقال : انظروا ـ رحمكم اللّه ـ بل تعرفون للعين الذاهبة من اثر وترون فرقاً ^۲ بين الايمن من شقّى فرقى والايسر ؟ فطمحنا جميعاً اليه البصر فوجدناه كما اخبر ، فقضينا العجب من ذلك المعجز الجلىّ وما شبّهناها الا بقصة اسماعيل الهرقلى .
ومن شاهد تلك الكرامة بعينيه مطرّز هذا الحديث ومنشيه ، وقارى هذا القوس وباريه ، المستمدّ من فيوضهم بالروايح والغوادى ، محمد المدعوّ بالمهدى العبد الربّ آبادى ، فهو يشهد بفمه بما خطّه بقلمه ، ويقول :

هذه من علاه احدى المعالىوعلى هذه فقِس ما سواها^۳

معنى كرامت غريبه است

اما الترجمة :
يعنى از كرامات حضرت عبدالعظيم عليه السلام كه در زمان ما ظاهر شد جناب فاضل امجد و استاد ممجّد آقا جمال الدين خلف مرحوم حجة الاسلام حاجى ملاّ اسداللّه بروجردى ـ طاب ثراه ـ در سال هزار و دويست و نود و هفت ، هفت روز از ماه صفر المظفر مانده در خانه سركار مقرّب الخاقان ميرزا حبيب اللّه خان مستوفى سلسله جليله قاجار بدون واسطه فرمودند : در طرف راست برابر سر من غددى بود بزرگ به مانند بندقه اى و آن غدد