غالباً دوران حضرت رضا را درك نكرده اند.
بنابراين براساس طبقه بندى كه مرحوم آقاى بروجردى كرده ايشان يا از احداث طبقه ششم يا از پيران و بزرگان اكابر طبقه هفتم محسوب مى شود. فاصله ايشان با كلينى دو واسطه است، البته نمى دانم نقل كلينى از ايشان از چه طريقى است.
اما چون سهل بن زياد و برقى از او روايت مى كنند قاعدتاً بايد دو واسطه با كلينى داشته باشد.
على اى حال جناب عبدالعظيم مرد بسيار بزرگى است مردم مقامات علمى اين بزرگوار را نمى دانند.
به نظرم مى آيد يك وقت جناب آقاى رى شهرى، احاديث اين بزرگوار را استخراج كرده بودند و شما مثل اينكه روى آن ديوار همه اش را نوشتيد، اين خيلى كمك مى كند به اينكه مردم از مقام محدثى ايشان آگاه باشند.
تجليل از جناب عبدالعظيم تجليل از علم، جهاد، زهد و تقوا است. ايشان صائم النهار و قائم الليل بوده اند. در مقامات ايشان نوشته اند در مدتى كه در رى زندگى مى كردند همه روزها را روزه مى گرفتند و همه شب ها را به عبادت مشغول بودند. اينها حقّاً و انصافاً چيزهاى خيلى مهمى است.
در فضيلت ايشان روايات معروفى واقع شده است. حضرت هادى به يكى از اهالى رى كه از زيارت امام حسين عليه السلام مى آمد فرمودند: اگر مى رفتى عبدالعظيم را زيارت مى كردى ثوابى كه از جانب امام حسين عليه السلام به تو داده اند همين را به تو مى دادند.
ما در جوار جناب عبدالعظيم زندگى مى كنيم شوق كربلا هم داريم، اما كمتر توفيق پيدا مى كنيم به زيارت اين بزرگان برويم.
آنچه كه درباره ايشان نوشته و منتشر مى شود بايد در جهت ترسيم شخصيت والاى اين مرد بزرگ متمركز شود.

از نوشته ايشان استفاده كرده باشد.
از سوى ديگر ايشان به خاطر شخصيت جهادى ايشان با حال اختفا و فرار به رى آمده بودند. شيخ نجاشى مى گويد:
ايشان از دست خليفه عباسى از عراق و حجاز گريخت و به رى آمد. چون رى مركز و محل تجمع شيعيان بود ايشان اينجا را مأمن خوبى براى خودشان يافتند.
شيعه و محدث زياد بوده اند هم در مدينه و هم در عراق اما همه اينها مجبور نبودند از دست خليفه بگريزند و اين مبارز بودن ايشان را نشان مى دهد.
مشخص مى شود ايشان هم اهل نشر معارف امت بوده، بخصوص در دوران حضرت جواد و هادى كه ايشان حداقل راوى اين دو امام است، دوران عجيبى بوده است دوران اختناق شديد نسبت به ائمه و در عين حال دوران نشاط عجيب شيعه در سراسر دنياى اسلام اين چيز مهمى است كه در هيچ زمانى از دوران زندگى ائمه، شيعيان اين همه فعاليت و نشاط و تحرك و سازماندهى و گسترش در دنياى اسلام نداشته اند كه در دوران اين سه امام حضرت جواد امام هادى و حضرت عسكرى داشته اند.
اين در حالى است كه اين سه امام خودشان در مدينه و بغداد و سامرا زير نظر و تحت فشارهاى خيلى شديد قرار داشتند.
معلوم مى شود در آن دوران، اين بزرگوار شخصيت مهم و فعالى بوده كه مورد توجه خليفه قرار گرفته و تحت تعقيب بوده و به رى گريخته است.
بنابراين هم شخصيت جهادى و هم شخصيت علمى و هم محدث است.
و حداقل از امام جواد و امام هادى روايت نقل كرده است، البته شايد از حضرت رضا عليه السلام هم روايت نقل كرده باشد ليكن طبقه مرحوم عبدالعظيم اين را نمى رساند.
چون ايشان جزو كسانى بودند كه راوى از حسن بن محبوب و ابن ابى عمير و امثال اينها بودند، اينها محدّثين و روات حضرت رضا عليه السلام هستند و شاگردان ايشان