۸۸.صحيح البخارى ـ به نقل از ابو هريره ـ :مردى نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمد . ايشان ، به همسرانش پيغام فرستاد [كه خوراكى براى آن مرد بفرستند] ؛ امّا آنان گفتند كه : جز آب ، چيزى در خانه نداريم .
پيامبر خدا فرمود : «چه كسى اين مرد را با خود مى برد يا ميهمانش مى كند؟».
مردى از انصار گفت : من. او را به نزد همسرش برد و گفت : ميهمان پيامبر خدا را پذيرايى كن.
همسرش گفت : جز خوراك بچّه هايم چيزى در بساط نداريم.
مرد انصارى گفت : غذايت را آماده ساز و چراغت را خاموش كن و بچّه هايت را اگر شام خواستند ، بخوابان.
زن ، غذايش را آماده كرد و چراغش را روشن نمود و بچّه هايش را خواباند و سپس ، برخاست و به بهانه اين كه چراغ را درست كند ، خاموشش كرد و [در تاريكى،] زن و شوهر ، به ميهمان چنين وانمود مى كردند كه مشغول غذا خوردن هستند ؛ ولى آن شب ، هر دو گرسنه خوابيدند.
صبح كه شد ، آن مرد انصارى نزد پيامبر خدا آمد . پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : «ديشب ، خدا از كارى كه شما دو نفر (زن و شوهر) كرديد ، خنديد ۱ [يا خوشش آمد] و اين آيه را نازل فرمود : «و [ديگران را] بر خويشتن مقدّم مى دارند ، هرچند خودشان نيازمند باشند . و آنها كه از آزمندىِ نفس خويش ، مصون بمانند ، آنان ، همان رستگاران اند» » . ۲
1.مقصود از خنده و خوش آمدن خداوند متعال ، ترتّب آثار خشنودى وى است ، چه اين كه آن ذات اقدس ، محلّ حوادث نيست .
2.در مجمع البيان (ج ۹ ص ۳۹۱) ، اين عبارت افزوده شده است : «امّا درباره آنچه ما به سند صحيح از ابو هريره روايت كرده ايم ، كسى كه آن مرد را ميهمان كرد و كودكان را خواباند و چراغ را خاموش نمود ، على و فاطمه عليهماالسلام بودند» .
