۹۲.ينابيع المَوَدّة ـ در يادكردِ رخدادهاى عاشورا ـ :سپس ، در شب نهم محرّم ، از صداى نماز و تلاوت ياران او ، طنينى چونان طنين زنبوران عسل ، بلند شد . امام عليه السلام به ايشان فرمود : «من ، نه يارانى باوفاتر و بهتر از ياران خود ، سراغ دارم ، و نه خانواده اى شايسته تر و پُرپيوندتر به خويشاوندى از خانواده خودم مى شناسم . پس ، خداوند از جانب من به شما پاداش نيك دهاد . هان! من به شما اجازه[ى رفتن] دادم . برويد كه شما از جانب من آزاديد . اينك ، شب است . در تاريكى آن برويد و از آن ، پوششى زيبا [براى رفتنتان] برگيريد» .
برادران و خانواده و يارانش گفتند : لحظه اى از تو جدا نمى شويم . پس از تو ، هرگز خداوند ما را زنده نگاه ندارد!

۹۲.ينابيع المودّة ـ في ذِكرِ وَقائِعِ عاشوراءَ ـ :ثُمَّ فِي اللَّيلَةِ التّاسِعَةِ مِنَ المُحَرَّمِ كانَ لِأَصحابِهِ دَوِيٌّ كَدَوِيِّ النَّحلِ مِنَ الصَّلاةِ وَالتِّلاوَةِ ، فَقالَ لَهُم :
إنّي لا أعلَمُ أصحابا أوفى بِالعَهدِ ولا خَيرا مِن أصحابي ، ولا أهلَ بَيتٍ أبَرَّ ولا أوصَلَ بِالرَّحِمِ مِن أهلِ بَيتي ، فَجزاكُمُ اللّهُ عَنّي خَيرا ، ألا وإنّي قَد أذِنتُ لَكُم فَانطَلِقوا فَأَنتُم في حِلٍّ مِنّي ، وهذِهِ اللَّيلَةُ سيروا بِسَوادِها فَاتَّخِذوها سِترا جَميلاً.
فَقالَ لَهُ إخوَتُهُ وأهلُ بَيتِهِ وأصحابُهُ : لا نُفارِقُكَ لَحظَةً ولا يُبقِي اللّهُ إيّانا بَعدَكَ أبَدا. ^۱