درآمد

«اجاره» در لغت

اجاره ، از ريشه «أَجَرَ» به معناى «مزدى كه در برابر كارى پرداخت مى شود» ^۱ است.
راغب ، در معناى «اجير» و «مستأجر» مى گويد:
وَ الأَجيرُ ، فَعيلٌ بِمَعنى فاعِل أو مُفاعِلَ ، وَ الاِستِئجارُ ، طَلَبٌ لِشَيءٍ بِالاُجرَةِ ، ثُمَّ يُعَبَّرُ بِهِ عَن تَناوُلِهِ بِالاُجرَةِ نَحوَ الاِستيجابِ فِي استِعارَتِهِ الإِيجاب و عَلى هَذا قَولُهُ تَعالى : «اسْتَـ?جِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَـ?جَرْتَ الْقَوِىُّ الْأَمِينُ »^۲ . ^۳
اجير بر وزن «فعيل» به معناى اسم فاعلى ، يعنى : «واگذاركننده نيروى كار خود به ديگرى ، در برابر مزد» . و استئجار ، [ابتدا ،] «درخواست چيزى براى مزد» بوده و سپس براى «دريافت مزد» به كار رفته است ، مانند واژه استيجاب (درخواست موافقت) كه براى ايجاب (موافقت) به كار مى رود . و بر همين اساس است اين سخن خداوند : «او را استخدام كن ؛ چرا كه بهترين كسى است كه استخدام مى كنى : نيرومند امانتدار است» .