امّا بايد توجه داشت كه نمايه سازى براى حديث ، كار هر پژوهشگرى نيست . كسى مى تواند براى حديث ، نمايه بسازد كه:
اوّلاً پيام هاى حديث را بشنود كه لازمه آن ، چنان كه توضيح داديم ، تخصّص در نقد و ارزشيابى سند و متن حديث ، و داشتن نور بصيرت است .
ثانيا نيازهاى پژوهشگران در رشته هاى مختلف علومى كه حديث درباره آنها پيام دارد ، بداند و لازمه آن ، داشتن تخصّص در آن رشته هاست.
ثالثا از ذوق و ابتكار و ادبياتى برخوردار باشد كه بتواند با كوتاه ترين و رساترين جملات ، پيام هاى حديث را منتقل نمايد.
البته ، اجتماع همه اين ويژگى ها در يك نفر ، آسان نيست و لذا بايد به صورت تشكيلاتى و جمعى به اين هدف رسيد و به هر حال ، «ما لا يُدرَكُ كُلُّهُ ، لا يُترَكُ كُلُّهُ ؛ آنچه همه اش قابل دست يافتن نيست ، همه اش وا گذاشته نمى شود» .
7 . شناس نامه دار بودن احاديث
ويژگى هاى گذشته ، مربوط به متن دانش نامه مطلوب است ؛ امّا شناس نامه حديث ، در واقع ، پشتوانه علمى و تحقيقى آن محسوب مى شود.
هدف از طرح تدوين شناس نامه حديث ـ كه از ديرباز در «دار الحديث» مطرح است ـ اين است كه براى هر يك از احاديث ، شناس نامه اى تهيه شود كه بيانگر همه خصوصياتِ منبع ، سند و محتواى حديث در طول تاريخ اسلام باشد و همچنين ، ريشه هاى آن را در قرآن و يا تعاليم ساير انبيا و يا در اسرائيليات نشان دهد ، و نيز موافقت يا مخالفت آن را با عقل و علم ، بيان كند.
و اين ، كارى است كارستان و خدمتى است بزرگ به حديث و قرآن ، و سرمايه فرهنگى عظيمى است براى اسلام شناسى و ارائه اسلام ناب به جهانيان كه اميدوارم «دار الحديث» ، در آينده ، توفيق به انجام رساندن آن را داشته باشد.
