گفتم : چگونه امر شما را زنده بدارد؟
فرمود : «علوم ما را فرا گيرد و آن را به مردم بياموزد ؛ زيرا كه مردم ، اگر زيبايى هاى سخن ما را مى دانستند ، قطعا از ما پيروى مى كردند» .
بارى ! احساس جاذبه سخنانِ نورانى اهل بيت عليهم السلام از يك سو ، و احساس غربت اين گوهرهاى معنوى و غفلت از آن ، از سوى ديگر ، مرا بر آن داشت كه براى گسترش فرهنگ روايت و درايتِ حديث ، هر قدر مى توانم ، تلاش كنم.
جرقّه هاى نخستين
در سال 1346 ش / 1387 ق ، كه در حوزه نجف ، مشغول تحصيل بودم ، با مراجعه به برخى از مجموعه هاى حديثى ، آنچه را به نظرم جالب مى رسيد ، يادداشت مى كردم؛ امّا هرگز فكر نمى كردم كه اين يادداشت ها چه بركاتى خواهند داشت و به كجا منتهى مى شوند .
در واقع ، آن يادداشت ها جرقّه هاى نورانى و مباركى بود كه به بركت باب حكمت پيامبر اسلام ۱ به چراغ پرفروغ ميزان الحكمه ۲ تبديل شد و مشعل فروزان «مؤسّسه علمى ـ فرهنگى دارالحديث» و مجموعه هاى مربوط به آن را افروخت كه به فضل خداوند منّان ، اميدوارم بركات آينده آن ، بسيار بيشتر از گذشته باشد.
انگيزه تأليف «ميزان الحكمه»
ضمن مطالعه و كاوش در احاديث اسلامى ، دو نكته مهم ، نظر مرا به خود معطوف داشت كه الهام بخش اصلى تأليفات و در نهايت ، تأسيس دار الحديث گرديد:
