قرآن كريم با عنوان «الجمّاع للقرآن على عهد النبى صلى الله عليه و آله» . در اين فصل از اولين كسى كه ياد كرده على عليه السلام است. ^۱ بر اساس گزارش هاى بسيارى على عليه السلام فرموده اند كه:
سوگند ياد كرده ام كه ردا به دوش نگيرم تا قرآن را در دفترى گرد آورم.^۲
آنچه درباره مصحف على عليه السلام تأمل برانگيز است، چگونگى مصحف است، كه از ديرباز توجه عالمان، پژوهشيان و مورخان را جلب كرده است. بر پايه دو گزارشى كه پيش تر آورديم، مصحف مولا عليه السلام محض «نص قرآن» نبوده است؛ افزون بر متن قرآن (=وحى قرآنى) آكنده بوده است از تفسير، تأويل، و مسائل بسيار (=وحى بيانى). از اين روى، ما بدان عنوان «تفسير قرآن» داديم. ابن سيرين مى گويد:
آن را از مدينه خواستم و بدان دست نيافتم. اگر آن كتاب فراچنگ مى آمد ، بى گمان دانش بسيار در آن يافت مى شد. ^۳
محمد بن شهاب زهرى مى گويد:
اگر مصحف على عليه السلام پيدا مى شد، سودمندترين مصحف ها مى بود؛ و سرشار از دانش. ^۴
ابن جزى آورده است كه:
اگر مصحف على عليه السلام پيدا مى شد، آكنده از دانش بود. ^۵
روشن است كه سرشار از دانش بودن، و سودمندترين بودن، جز اين نيست كه افزون بر نص قرآن كريم، داراى فوايد و حقايق دگرى بوده است. دو حديث گذشته نشانگر حقيقتى است كه بر خامه اين عالمان رفته است. به واقع، «مصحف مولا» تأليفى بوده است «تفسيرى» و دربردارنده متن قرآن بدون افزونى و كاستى (=وحى قرآنى) و تفسيرها و توضيح ها و مصداق ها، تأويل ها و... كه رسول اللّه صلى الله عليه و آله املا مى فرمودند و مولا مى نگاشتند (=وحى بيانى).
شيخ صدوق، صدوق فقيهان، ضمن نقد ديدگاه برخى از عالمان اهل سنت درباره باور شيعيان به چگونگى متن قرآن كريم و تأكيد بر عدم تحريف قرآن كريم و ردّ قاطع باور به كاستى و افزونى آيات،