هجمه هاى اعتقادى قرار گرفت. برخى از آراى وى چنين است:
1. او جايگاهى براى حديث در امور دنيايى قايل نيست ^۱ و جايگاه حديث را در امور دينى نيز پس از قرآن و سنت عملى مى داند؛ ^۲
2. وى به تأخير در كتابت حديث اعتقاد داشته، آن را زمينه ساز بسيارى از مشكلات در احاديث مى داند؛ ^۳
3. بر اين باور است كه بسيارى از احاديث به صورت نقل به معنا به ما رسيده است؛ ^۴
4. بر اين رأى است كه جعل و وضع از سوى امويان و عباسيان و نيز ورود اسرائيليات و مسيحيات، روايت ها را آسيب پذير ساخته است؛ ^۵
5. كتاب هاى صحيح البخارى و صحيح مسلم را خالى از روايت هاى ضعيف نمى داند و اين دو كتاب را قابل انتقاد مى داند؛ ^۶
6. وى معتقد است كه روايات صحابه نيز بايد مورد نقادى و سنجش قرار گيرد و نمى توان از عدالت و وثاقت همه آنان دفاع كرد؛ ^۷
7. ابوهريره را يكى از جاعلان حديث مى شمرد؛ ^۸
8. به نقد محتوايى متن احاديث تأكيد مى ورزد؛ ^۹
9. درباره خبر واحد، بحث انتقادى مطرح مى سازد. ^۱۰
اين دو كتاب سبب شد كه وى را به فسق و خدمتگزارى خاورشناسان و برخى نسبت هاى عقيدتى متهم سازند.
بر كتاب هاى وى نقدهاى متعددى نوشته شده كه مى توان از اينها ياد كرد:
ـ دفاع عن السنة المحمدية، محمد محمد ابو شهبه، 1960م،
ـ السنة فى مكانتها وفى تاريخها، عبدالحليم محمود، 1967م، ^۱۱