اما آب هاى گرم[معدنى]، رسول خدا تنها از معالجه[و شفا جستن] به وسيله آن ها نهى فرموده، ولى از وضو گرفتن با آن ها منع نكرده است و آن ها آب هاى گرمى هستند كه در كوه ها وجود دارند و از آن ها بوى گوگرد به مشام مى رسد.
و سپس در حديث بعدى نقل مى كند:
وقال(ص): إنّها من فيح جهنّم؛و رسول خدا فرموده: به راستى كه آن[آب هاى گرمِ معدنى] از فوران و جوشش جهنم است.
اين حديث در نقل كلينى به صورت «قيل» و در تتمه حديث مطرح شده است و شاهد ما همين جزء است. سؤال اين است كه آيا اين آب هاى معدنى ـكه از دل زمين مى جوشدـ نتيجه فوران جهنّم است وحاصل غليان آب هاى داغ و سوزان آن، و يا اين جا به صورت مجازى آورده شده و اگر چنين است، علاقه اين مجاز چيست؟
مجلسى(ره) نظر دوم را بر مى گزيند و مى گويد:
والظاهر ،كما قال بعض، أنّه خرج مخرج التشبيه فى الحرارة او الحرارة الكبريتيه؛ ^۱
به نظر مى رسد ـ همچنان كه بعضى گفته اند ـ كلام رسول خدا در تشبيه حرارت [آب هاى معدنى] يا حرارت گوگردى[آن ها به جهنم ]ايراد شده است.
مثال دوم درباره كعبه و شكايت آن است. شيخ صدوق روايتى دالّ بر اين مطلب، بدين متن، آورده است:
روى أنّ الكعبة شكت إلى اللّه ـعزّوجل ـّ في الفترة بين عيسى و محمد ـصلوات اللّه عليهماـ فقالت: يا ربّ! ما لى قلّ زوّارى، ما لي قلّ عوّادى ؟ فأوحى اللّه ـجلّ جلاله ـ إليها: أنّى منزل نوراً جديداً على قوم يحنّون إليك كما تحنّ الأنعام إلى أولادها ويزفون إليك كما تزف النسوان إلى أزواجها... يعني اُمّة محمّد(ص)؛^۲نقل شده كه كعبه در دورانِ فاصله بين حضرت عيسى(ع) و حضرت محمد(ص) به خدا شكوه كرد و گفت: پروردگارا، چه شده كه زائرانم كم شده اند و از ديدار كنندگانم كاسته شده است؟ پس خداى ـ عزّوجلّ ـ به او وحى كرد: من نازل كننده نورى جديد بر قومى هستم كه مشتاق تو مى شوند؛ همانند اشتياق چهارپايان به فرزندان خود و در نهايتِ شور و شوق به سوى تو مى آيند، آن گونه كه زنان[در شب عروسى] با شور و هيجان به سوى شوهرانشان برده مى شوند... يعنى امت محمد(ص).