آمده است، به احتمال قوى، از روايات امام باقر(ع) است.
اين روايت، همان را مى گويد كه در التبيان به أبوجعفر(ع) اسناد داده شده است. بنابراين، روشن است كه منظور شيخ طوسى(قده) از أبوجعفر(ع)، امام باقر(ع) است و هيچ مشكلى در اين باره نيست.
اضافه كنيد كه در تفسير الطبرى، خود طبرى اين قول را انتخاب نكرده، او گفته كه آيه درباره عده اى از كسانى است كه به خطاى خويش در تخلف در جنگ تبوك اعتراف كرده اند، كه أبولبابه يكى از آنهاست.
بنابراين، هيچ وجهى ندارد كه بگوييم منظور از أبوجعفر(ع)، در كلام التبيان، أبوجعفر طبرى است؛ چرا كه اولاً امام باقر(ع) اين قول را دارد.
و ثانياً، أبوجعفر طبرى قول ديگرى را انتخاب كرده، نه اين قول را.
و ثالثاً، تمام قراينى كه ناقد محترم براى تطبيق أبوجعفر بر أبوجعفر طبرى اقامه كرده بود، پاسخ داده شده است؛ حتى آن قرينه مهم ايشان كه شيعه امام أبوجعفر باقر(ع) را در كنار نام هاى قتاده و سدى و مجاهد نمى گذارد.
تا اين جا هفت مورد از بيست موردى كه ناقد محترم مطرح كرده بود، پاسخ گرفت.
چاره اى نيست جز اين كه به حق تن دهيم و اعتراف كنيم كه در اين نقد اشتباه كرده ايم.
ما باز، در پايان اين مقاله، تخيّلات و توّهمات نويسنده نقد را فهرست مى كنيم و با اشاره هاى كوتاه از پاسخ هاى اين مقاله مجدداً ياد مى كنيم.

فهرست تخيّلات و توّهمات نويسنده محترم

1. امين الاسلام شيخ طبرسى در مجمع البيان اشتباه كرده و أبوجعفرهاى آمده در كلام شيخ طوسى را بر امام باقر(ع) تطبيق داده است و به اين شكل، رواياتى خيالى ساخته و پرداخته است.
2. منظور شيخ طوسى(قده) در التبيان از أبوجعفرها أبوجعفر طبرى است، نه امام محمّد باقر(ع).