4 . نويسنده ، در بحث از احاديث عالم ذَر ، به برخى اشكالاتى كه به اين احاديث ممكن است وارد شود ، پرداخته است . در لابه لاى اين مباحث ، به برخى از ديدگاه هاى حديث شناسى خود ، اشاره كرده كه در اين جا به طور خلاصه ، مطرح مى شود . از نظر شيخ حسن بن سليمان حلّى ، احاديث ، مانند قرآن كريم ، داراى محكم و متشابه ، خاصّ و عام ، ناسخ و منسوخ ، و مجمل و مفصّل است . از اين رو ، بر مؤمن روا نيست كه حديث را ، اعم از آن كه طريق آن صحيح باشد يا نه ، به دليل وجود مطلبى دشوار در آن ، رد كند . ۱ از نظر نويسنده ، در برابر احاديثى كه معناى آنها را نمى فهميم ، بايد توقّف كنيم . ۲ از نظر حلّى ، حديث «بعثنا معاشر الأنبياء نخاطب الناس على قدر عقولهم» كه بيانگر تعدّد و كثرت درجات عقل است ، مستلزم وجوب تسليم در برابر حديث و حرمت ردّ آن است . ليكن حديث مخالف قرآن و سنّت متفقٌ عليه را نمى توان اخذ كرد . البته تكذيب حديث و راوى آن ، روا نيست ، مگر آن كه آن را به امام معصوم برگرداند و او آن را رد كند .
6 . روضة الشهدا ۳
اين كتاب به فارسى و نگاشته ملاّ حسين واعظ كاشفى (م 910 ق) است كه با تصحيح ابوالحسن شعرانى به سال 1349 ش ، منتشر شده است .
نويسنده ، در مقدّمه ، پس از يادكردى از ابتلاى اوليا و مصائب خاندان عصمت و طهارت عليهم السلام ، تأكيد مى كند كه كتاب را براى استفاده دوستداران اهل بيت عليهم السلام ، بنا به دستور شاهزاده عبد اللّه ، معروف به سيّد ميرزا ، نگاشته است . عبارت نويسنده در اين باره ، چنين است :
