قِسم است : صحيح ، حَسَن و موثّق .
حديث صحيح ، حديثى است كه سند آن به معصوم متّصل بوده ، تمام راويان آن ، امامى عادل باشند .
حديث حَسَن ، حديثى است كه سلسله سند آن به وسيله راويان ممدوح ، بدون آن كه بر عدالتشان تصريح شده باشد ، روايت شود .
حديث موثّق ، حديثى است كه سلسله سند آن به وسيله راويانى كه اصحاب بر توثيقشان تنصيص كرده اند ، امّا فساد عقيده دارند ، روايت شود .
حديث ضعيف ، حديثى است كه هيچ يك از ويژگى هاى اقسام ياد شده را نداشته باشد .
اسباب عدول از اصطلاح پيشينيان
حديث پژوهان ، در تحليل اسباب و انگيزه هاى ابتكار اصطلاحات جديد ، به برخى مسائل ، اشاره كرده اند ، از جمله آن كه در دوره هاى متأخّر و بر اثر گذشت زمان و فاصله افتادن ميان صدرِ سلف ، چنان شد كه برخى كتاب ها و اصول مورد اعتماد گذشتگان ، به سبب تسلّط حاكمان جور و ترس از اظهار و استنساخ نسخ ، از ميان رفت . از سوى ديگر ، با پيدايى جوامع حديثى ، احاديث مأخوذ از اصول مورد اعتماد ، با احاديث برگرفته از اصول غير قابل اعتماد ، درهم آميخت و بدين سان ، بسيارى از امور و قرائنى كه سبب وثوق پيشينيان به احاديث مى شد ، از بين رفت و پسينيان ، نتوانستند با تكيه بر همان قرائن ، به صحّت صدور حديث ، وثوق پيدا كنند . از اين رو ، براى تشخيص احاديث معتبر از غير معتبر ، به وضع اصطلاح جديد پرداختند . ۱
