فصل پنجم : اجازات و مشايخ اجازه

يكى از مقولات علوم حديث ، بحث اجازات است . در تعريف اجازه گفته اند : كلام صادر از اجازه دهنده (مُجيز) كه مشتمل بر انشاى اذن او در روايت حديث از او پس از اِخبار اجمالى به مرويات خود است .
اجازه ، در اصطلاح ، شكل نوشته شده اذن مجيز است كه مشتمل بر سه نكته است :
اوّلاً يادكرد كتاب ها و مصنّفاتى است كه اجازه دهنده ، اجمالاً يا تفصيلاً ، اجازه روايت آن را از خود داده است .
ثانياً يادكرد مشايخى است كه شخص اجازه دهنده از آنها اذن در روايت دارد .
ثالثاً ذكر مشايخ هريك از مشايخ اجازه دهنده به صورت نقل طبقه از طبقه قبل است تا اين كه اسانيد به معصومان ختم شود .
اجازه ، ممكن است نوشتارى مختصر ، متوسّط يا طولانى ، حتّى به شكل يك كتاب (مانند لؤلؤة البحرين) باشد . ^۱ برخى از عالمان اماميه ، كتاب مستقلّى در باب اجازات نگاشته اند و اجازه هاى متعدّدى از مشايخ را در آن آورده اند . بنا به تصريح