فصل سوم : مشايخ اجازه
درآمد
در جريان سير تكامل حديث ، اگر در قرن هفتم هجرى ، معيارهاى چهارگانه صحيح ، حَسَن ، موثّق و ضعيف براى اسناد حديث ، ابداع شد ، در قرن دهم نيز براى حفظ حديث و عدم دسترس نااهلان بدان ، شرايطى براى راويان در نظر گرفته شد. در اين دوره ، به دنبال گسترش فعّاليت هاى حديثى علماى حديث ، اصطلاحاتى ابداع گرديد و در آن ، شرايطى را براى ناقلان حديث ذكر كردند كه اگر حديث آنها فاقد شرايط باشد ، از درجه اعتبار ، ساقط است. نقطه قوّت اين نوآورى ، توجّه نمودن به كيفيّت نقل حديث بوده است و لذا ، وقتى به شناسايى محدّثان اين دوره پرداختيم ، شاگردان آغازين آن را نه به عنوان محدّث ، بلكه با عنوان «يروى إجازة عن فلان» يافتيم.
طُرُق حمل حديث
از اصطلاحات جديدى كه در اين دوره به وجود آمد ، به «طرق حمل حديث» ياد مى كنند. ملاّ محمّد تقى مجلسى ، در لوامع صاحبقرانى آورده است:
