كرده است.
9. الرجال ، ۱ از محمّد حسن حرّ عاملى (م 1104 ق) . فايده آخر (دوازدهم) ، خاتمه وسائل الشيعة است كه خلاصه اى است در علم رجال ، مشتمل بر ممدوحان و مذمومان به ترتيب حروف آغاز نام ها و در پايان بابى در كنيه ها و بابى ديگر در نسب و القاب آمده ، و در خاتمه ، چند فايده رجالى ذكر شده است. تأليف اين كتاب ، در سال 1073 ق ، به پايان رسيده است.
10. نضد الايضاح فى ترتيب «ايضاح الاشتباه» ، ۲ از علم الهدى محمّد بن محسن كاشانى (م 1115 ق). مؤلّف ، كتاب إيضاح الاشتباه فى أسماء الرواة علاّمه حلّى (م726 ق) را از جهت مراعات آغاز نام ها ، ترتيب دقيق ترى داده و مطالبى با عناوين «أقول» بر آن افزوده و در سال 1086 ق ، به پايان برده است.
فقه الحديث
فقه الحديث ، به معناى فهم معارف روايات و تبيين آنهاست. حال ، با اين ديدگاه ، اگر فقه الحديث را در اين دوره بررسى نماييم ، متوجّه خواهيم شد كه علماى اصولى شيعه ـ چنان كه گفته شد ـ از همان زمان ورودشان به ايران ، به تحكيم مبانى علم حديث پرداختند و بناى فعّاليت هاى حديثى خويش را بر محور درايه گذاشتند.
بزرگانى همچون شهيد ثانى ، شيخ حسين عبدالصمد و شيخ بهايى ، بنيانگذاران اين تفكّر بودند و منظور آنها از فعّاليت هاى حديثى ، فهم حديث بودند ، نه نقل حديث.
اگر معناى حاصل از فقه الحديث را در حوزه وسيعى به كار گيريم ، بدين صورت
