۲۰۹.امام صادق عليه السلام :پيامبر خدااز آن هنگام كه خداوند عز و جلاو را به پيامبرى برانگيخت، تا آن هنگام كه او را به سوى خود برگرفت، براى فروتنى در پيشگاه الهى، هرگز لميده چيزى نخورد و در هيچ مجلسى، دو زانوى خود را در برابر همنشينش نشان نداد و هيچ گاه، با مردى دست نداد كه دستش را از دست او بكشد تا آن كه آن مرد، دست خود را [عقب] كشد و هرگز كار كسى را با بدى، جبران نكرد. خداوند ـ تبارك و تعالى ـ به او فرموده است: «[سخن] بدِ آنان را به هرچه نيكوتر است، پاسخ گوى» و او نيز چنين كرد و هرگز گدايى را پس نزد. اگر چيزى نزدش بود، مى بخشيد و گرنه، مى فرمود: «خدا بدو بدهد!».
پيامبر صلى الله عليه و آله هرگز به حساب خداوند عز و جل چيزى را نبخشيد، مگر آن كه خداوند، آن را اجازه داد و اگر بهشت را هم [به حساب خدا به كسى مى بخشيد]، خداوند عز و جل آن را اجازه مى داد.
۲۱۰.السنن الكبرىـ به نقل از خارجة بن زيد ـ: گروهى بر پدرم زيد بن ثابت وارد شدند و گفتند: براى ما، درباره بخشى از اخلاق پيامبر صلى الله عليه و آله سخن بگو.
او گفت: من همسايه او بودم. هرگاه وحى نازل مى شد، دنبال من مى فرستاد و من نزد او مى آمدم و وحى را مى نگاشتم. هرگاه ياد دنيا در ميان بود، او هم با ما ياد دنيا مى كرد و هرگاه ياد آخرت در ميان بود، او هم با ما ياد آخرت مى كرد و هرگاه از خوراك، سخن به ميان مى آورديم، او هم با ما سخن از آن به ميان مى آورد. آيا مى خواهيد همه آنها را برايتان بگويم؟
