سخنى درباره آزادى در مكتب انبيا

آزادى، يكى از نيازهايى است كه انسان با تمام وجود ، احتياج به آن را احساس مى كند. اين اصل ، هر چند از يك بُعد، با اصل عدالت در ارتباط است ؛ ولى از بُعد ديگر ـ كه زير بناى بُعد اوّل است ـ اصلى است جداگانه كه حتى عدالت اجتماعى نيز بدون آن تحقّق نمى يابد. به هر حال، اين نياز اساسىِ انسان، در مكتب انبيا به طور دقيق ، مورد توجّه است و به آن پاسخ مثبت داده مى شود .
قرآن با تعبير جالبى درباره رسالت پيامبر اسلام مى فرمايد :
«وَيَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالأَْغْلَـلَ الَّتِى كَانَتْ عَلَيْهِمْ ؛^۱و بارهاى سنگين و زنجيرهايى را كه بر [گردن] آنها بود، بر مى دارد» .

بندهاى اسارت

دو نوع زنجير است كه آزادى را از انسان سلب مى كند و استعدادهاى شگفت و نيروهاى عظيمى را كه در وجود بشر نهفته شده، به بند مى كشد و نه تنها مانع تلاش و حركت به سوى كمال مى گردد، بلكه انسان را به سوى انحطاط و پستى و سقوط گرايش مى دهد. اين دو نوع زنجير ، يكى داخلى و ديگرى خارجى است .
زنجيرهاى داخلى ، عبارت اند از : هوس ها و تمايلات مهارْ نشده كه از درون،