درآمد

واژه شناسى دعا

«دعا» در لغت به معناى خواندن چيزى است به سوى خود با آواز و يا سخن . ابن فارس در تبيين معناى ريشه اين واژه مى گويد :
هو أن تميلَ الشيءَ إليك بصوتٍ وكلامٍ يكون منك .^۱د . ع . و . به معناى متمايل كردن چيزى به سمت خود با صدا و گفته ات است .
بر پايه اين سخن ، اصل در «دعا» خواندن با صوت و لفظ است ليكن كثرت استعمال اين واژه در دعوت با نوشته ، اشاره و امثال آن ، مفهوم اين واژه را اعم از خواندن با صوت و لفظ گردانيده است . بنابراين كلمه «دعا» اعم از «ندا» است زيرا «ندا» اختصاص به باب الفاظ و اصوات دارد ولى «دعا» مى تواند با لفظ باشد و مى تواند با اشاره و امثال آن ، افزون بر اين «ندا» در معناى حقيقى اش حتما بايد با صداى بلند باشد ولى «دعا» مقيد به صداى بلند نيست . ^۲
بنابراين «دعا» و «دعوت» به معناى توجه دادن مَدعُوّ به سوى داعى براى جلب منفعت يا دفع ضرر است ، از اين رو درخواست از مَدعُوّ در واقع هدف دعا است نه خود آن . ^۳

سپاس از همكاران

از همه فضلاى عزيز و بزرگوار پژوهشكده علوم حديث كه در تهيه ، تدوين ، ارزيابى ، تصحيح ، ويراستارى و نشر اين مجموعه نفيس همكارى داشته اند ، بويژه فاضل ارجمند جناب آقاى رسول اُفقى و فاضل گران قدر جناب آقاى احسان سرخه اى كه اين كتاب با مساعدت آنان به ثمر رسيد ، صميمانه سپاسگزارم .
همچنين از مترجم گران مايه جناب آقاى حميدرضا شيخى كه با ترجمه دقيق ، روان و شيواى خود زمينه بهره بردارى پارسى زبانان را از اين كتاب فراهم ساخت ، تشكر مى كنم . واز خداوند منان پاداشى در خور فضل خود براى همه آنان مسألت دارم .
ربّنا! تقبّل منّا ؛ إنّك أنت العزيز الحكيم .
محمّد محمّدى رى شهرى
2 / 1 / 1385