۱۹۶.فلاح السائلـ به نقل از حسين بن سعيد ـ: حلبى به امام صادق عليه السلام گفت : كنيزى دارم كه مورد علاقه من است و از او براى من ، تقريبا فرزندى نمانده است و تنها يك پسر از وى دارم كه شب ها گريه و بى تابى مى كند و مى ترسم كه او نيز زنده نماند.
امام صادق عليه السلام فرمود : «چرا دعا نمى كنى؟ آخرِ شب برخيز و وضوى كاملى بگير و دو ركعت نماز بگزار و خدا را بستاى و تا او را نستوده اى ، از او درخواست مكن» .
امام عليه السلام چندين بار اين جمله را بازگفت و او را به ستودنِ خدا توصيه كرد [و افزود :] «و چون از ستايش پروردگارت فراغت يافتى ، بر پيامبرت درود فرست و آن گاه از او بخواه ، كه عطايت مى كند.
مگر نشنيده اى كه پيامبر خدا بر مردى وارد شد كه نماز مى خواند و چون نمازش را تمام كرد ، شروع به درخواستِ حاجت خود از پروردگارش نمود و پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : اين بنده ، زود از پروردگارش تقاضا كرد و مرد ديگرى را ديد كه نماز مى خواند و چون نمازش را به پايان بُرد ، پروردگارش را ستود و پس از ستايش پروردگارش بر پيامبر او درود فرستاد و پيامبر صلى الله عليه و آله به او فرمود : بخواه كه به تو داده مى شود ؛ بخواه كه به تو داده شود ؟».

۱۹۷.امام كاظم عليه السلام :هركس پيش از ستايش خداوند و درود فرستادن بر پيامبر صلى الله عليه و آله دعا كند ، همچون كسى است كه با كمانِ بى زه ، تير مى اندازد.

۱۹۸.عيون أخبار الرضا عليه السلامـ به نقل از رجاء بن ابى ضحّاك ـ: امام رضا عليه السلام دعايش را با درود فرستادن بر محمد و خاندان او مى آغازيد و در نماز و غير نماز ، درود بسيار مى فرستاد.

ر . ك : نهج الذكر : بخش دهم / درود فرستادن بر محمّد و خاندان محمد .

۱۹۶.فلاح السائل عن الحسين بن سعيد :قالَ الحَلَبِيُّ لأَِبي عَبدِ اللّهِ عليه السلام : إنَّ لي جارِيَةً تُعجِبُني فَلَيسَ يَكادُ يَبقى لي مِنها وَلَدٌ ، ولي مِنها غُلامٌ ، وهُوَ يَبكي ويَفزَعُ بِاللَّيلِ ، وأتَخَوَّفُ عَلَيهِ أن لا يَبقى .
فَقالَ أبو عَبدِ اللّهِ عليه السلام : فَأَينَ أنتَ مِنَ الدُّعاءِ ؟ قُم مِن آخِرِ اللَّيلِ وتَوَضَّأ وأسبِغِ الوُضوءَ ، وصَلِّ رَكعَتَينِ ، فَاحمَدِ اللّهَ ، وإيّاكَ أن تَسأَلَهُ حَتّى تَمدَحَهُ ـ رَدَّدَ ذلِكَ عَلَيهِ مِرارا يَأمُرُهُ بِالمِدحَةِ ـ فَإِذا فَرَغتَ مِن مِدحَةِ رَبِّكَ فَصَلِّ عَلى نَبِيِّكَ صلى الله عليه و آله ، ثُمَّ سَلهُ يُعطِكَ .
أما بَلَغَكَ أنَّ رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله أتى عَلى رَجُلٍ وهُوَ يُصَلّي ، فَلَمّا قَضَى الرَّجُلُ الصَّلاةَ أقبَلَ يَسأَلُ رَبَّهُ حاجَتَهُ ، فَقالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله : عَجَّلَ العَبدُ عَلى رَبِّهِ .
وأتى عَلى آخَرَ وهُوَ يُصَلّي ، فَلَمّا قَضى صَلاتَهُ مَدَحَ رَبَّهُ ، فَلَمّا فَرَغَ مِن مِدحَةِ رَبِّهِ صَلّى عَلى نَبِيِّهِ صلى الله عليه و آله ، فَقالَ لَهُ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله : سَل تُعطَ ، سَل تُعطَ . ^۱

۱۹۷.الإمام الكاظم عليه السلام :مَن دَعا قَبلَ الثَّناءِ عَلَى اللّهِ وَالصَّلاةِ عَلَى النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله ، كانَ كَمَن رَمى بِسَهمٍ بِلا وَتَرٍ . ^۲

۱۹۸.عيون أخبار الرضا عليه السلام عن رجاء بن أبي الضحّاك :كانَ [الإِمامُ الرِّضا] عليه السلام يَبدَأُ في دُعائِهِ بِالصَّلاةِ عَلى مُحَمَّدٍ وآلِهِ ، ويُكثِرُ مِن ذلِكَ فِي الصَّلاةِ وغَيرِها . ^۳

راجع : نهج الذكر : القسم العاشر / الصلاة على محمّد وآله .