۲۰۲.الإقبالـ امام صادق عليه السلام ـفرمود : «قرآن را بردار و آن را بر سر خويش گير و بگو:
بار خدايا ! به حقّ اين قرآن و به حقّ كسى كه اين قرآن را با او فرستادى و به حقّ هر مؤمنى كه در اين قرآن ، او را ستوده اى و به حقّ تو بر آنان ، حقّى كه تو خود ، بهتر از هر كس ، بدان آگاهى ، به حقّ خودت ، اى خدا (ده مرتبه) .
سپس مى گويى : به حقّ محمّد (ده مرتبه) به حقّ على (ده مرتبه) به حقّ فاطمه (ده مرتبه) ، به حقّ حسن (ده مرتبه)، به حقّ حسين (ده مرتبه) ، به حقّ على بن الحسين (ده مرتبه) ، به حقّ محمّد بن على (ده مرتبه) ، به حقّ جعفر بن محمّد (ده مرتبه) ، به حقّ موسى بن جعفر (ده مرتبه) ، به حقّ على بن موسى (ده مرتبه) ، به حقّ محمّد بن على (ده مرتبه)، به حقّ على بن محمّد (ده مرتبه) ، به حقّ حسن بن على (ده مرتبه) ، به حقّ حجّت (ده مرتبه) و آن گاه ، حاجتت را تقاضا مى كنى».
امام عليه السلام در ادامه سخنش از اجابت شدن دعاىِ دعاكننده و برآوردن حاجت هايش ياد كرد.
۲۰۳.امام كاظم عليه السلام :قرآن را به دست بگير و آن را بر فرازِ سرت قرار ده و بگو : خدايا ! به حقّ اين قرآن و به حقّ كسى كه او را به سوى خلقت فرستادى و به آيه آيه هاىِ قرآنت و به حقّ هر مؤمنى كه در اين قرآن ، او را ستوده اى و به حقّ او بر تو ، حقّى كه هيچ كس به آن آگاه تر از خودِ تو نيست.
سَروَرا ، سَروَرا ، سَروَرا ! اى خدا ، اى خدا ، اى خدا ! (ده مرتبه) و به حقّ محمّد (ده مرتبه) و به حقّ هر امامى و آنان را يكايك برمى شمارى تا به امام زمانت برسى و هر يك را ده مرتبه مى گويى . در اين صورت ، هنوز از جاى خويش برنخاسته اى كه حاجتت برآورده و مشكلت حل مى شود.
