۲۶۶.كنز العمّالـ به نقل از براء بن عازب ـ: پيامبر صلى الله عليه و آله هر گاه مشكلى برايش پيش مى آمد و دعا مى كرد ، دستانش را بالا مى برد ، چنان كه سپيدى زير بغل هايش ديده مى شد.
۲۶۷.المصنّف ، عبد الرزّاقـ به نقل از طاووس ـ: پيامبر صلى الله عليه و آله قومى را نفرين كرد و دستانش را كاملاً به آسمان برداشت . در اين هنگام ، ناقه برگشت . پيامبر صلى الله عليه و آله با يك دستش ، آن را نگه داشت و دست ديگرش همچنان به سوى آسمان ، بلند بود.
۲۶۸.سنن النسائىـ به نقل از اُسامة بن زيد ـ: من در عرفات ، بر تركِ پيامبر صلى الله عليه و آله سوار بودم . ايشان ، دستانش را به دعا بلند كرد . ناقه اش به يك سو گشت و مهارش افتاد . با يك دستش مهار را گرفت و دست ديگرش ، همچنان بالا بود.
۲۶۹.تهذيب الأحكامـ به نقل از ابو بصير ـ: امام صادق عليه السلام از پدرانش نقل كرد كه امير مؤمنان فرمود : «هر گاه يكى از شما نمازش را تمام كرد ، دستانش را به سوى آسمان بردارد و تا مى تواند ، دعا كند».
ابن سبأ گفت : اى امير مؤمنان! مگر خدا در همه جا نيست؟
فرمود : «چرا» .
گفت : پس ، چرا دستانش را به سوى آسمان بلند كند؟
فرمود : «مگر در قرآن نخوانده اى كه : «و در آسمان است روزىِ شما و آنچه وعده داده مى شويد» ؟ بنا بر اين ، روزى را جز از جايگاهش ، كجا بايد طلبيد؟ جايگاه روزى و هم آنچه خداوند وعده داده ، آسمان است».
۲۷۰.امام صادق عليه السلامـ در پاسخ به اين پرسش زنديق كه : چه فرقى مى كند كه دست هايتان را به سوى آسمان برداريد يا به سمت زمين ، پايين بريد؟ ـ: اين ، براى خدايى كه بر همه چيز علم و احاطه و قدرت دارد ، يكسان است ؛ اما او به اوليا و بندگانش دستور داده است كه دستانشان را به آسمان ، به سوى عرش ، بلند كنند ؛ زيرا آن جا را معدنِ روزى قرار داده است . پس ، ما آن چيزى را تأييد مى كنيم كه قرآن و اخبار رسيده از پيامبر صلى الله عليه و آله تأييد مى كند كه فرموده است : «دستانتان را به سوى خداوند عز و جل بلند كنيد».
