۳۳۰.الكافىـ به نقل از عبد الرحمان بن سَيّابه ـ: به امام صادق عليه السلام گفتم : آيا در سجده دعا كنم؟
فرمود : «البته ، براى دنيا و آخرت ، دعا كن ؛ زيرا او پروردگارِ دنيا و آخرت است».
۳۳۱.الكافىـ به نقل از جميل بن درّاج ـ: امام صادق عليه السلام فرمود : «بنده ، آن گاه به پروردگارش نزديك تر است كه در سجده است و دعا مى كند . پس ، وقتى به سجده مى روى ، چه مى گويى؟».
گفتم : قربانت شوم ! به من بياموز كه چه بگويم.
فرمود : «بگو : اى پروردگارِ پروردگاران ، اى شاهِ شاهان ، اى مهترِ مهتران ، اى سلطانِ سلاطين ، و اى اِله اِلهان ( / اى معبود معبودان)! بر محمّد و خاندان محمّد ، درود فرست و با من ، چنين و چنان كن .
سپس بگو : زيرا من ، بنده تو هستم . عنان اختيارم در مُشت توست .
آن گاه ، هر دعايى كه خواستى ، بكن و از او درخواست نما ؛ زيرا او بسى بخشنده است و هيچ چيز برايش سنگين نيست».
۳۳۲.امام صادق عليه السلام :هر گاه گرفتارى يا بلايى به كسى رسيد يا امرى اندوهگينش ساخت ، زانوان و آرنج هايش را بالا بزند و آنها را به زمين بچسبانَد و سينه اش را بر خاك بگذارد و آن گاه ، همچنان كه به سجده افتاده است ، حاجتش را بخواهد.
۳۳۳.امام صادق عليه السلام :هر گاه گرفتارى اى برايت پيش آمد كه تو را به ستوه آورْد ، پيشانى بر خاك بگذار و بگو : «اى خوار كننده هر گردن فرازى ، اى عزّت دهنده هر خوارى ! به حق [و حقّانيت ]تو سوگند كه طاقتم طاق گشته است ، بر محمّد و خاندان محمّد ، درود فرست و گِرِه از كارم بگشاى.
