۵۷۲.امام كاظم عليه السلام :على بن ابى طالب عليه السلام مى فرمود : «خوش دارم كه مرد ، در سال ، چهار شبِ خودش را وقف عبادت كند : شب عيد فطر ، شب عيد قربان ، شب نيمه شعبان و شب اوّل ماه رجب».

۵۷۳.امام باقر عليه السلام :اجابت [دعا] را در هنگام افروختن پوست (راست شدن مو بر تن) ، هنگام سرازير شدن اشك ، هنگام بارش باران و هنگامى كه خورشيد در وسط آسمان است يا زوال كرده ، بجوى ؛ زيرا در اين اوقات ، درهاى آسمان گشوده مى شود و اميد كمك از فرشتگان و اجابت از خداوند ـ تبارك و تعالى ـ مى رود.

۵۷۴.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :سه جاست كه دعا در آنها رد نمى شود : يكى آن گاه كه انسان ، در بيابانى تنهاست ، به طورى كه اَحَدى او را نمى بيند و برمى خيزد و نماز مى خواند . پس ، خداوند عز و جل به فرشتگانش مى فرمايد : «مى بينم ( / به گمانم) اين بنده ام مى داند كه او را پروردگارى است كه گناهان را مى آمرزد . ببينيد چه مى خواهد» .
پس ، فرشتگان گويند : پروردگارا ! خشنودى و آمرزش تو را [مى خواهد] . خداوند مى فرمايد : «گواه باشيد كه او را آمرزيدم».
دوم ، آن گاه كه مردى با عدّه اى [در ميدان جنگ] است و يارانش از او مى گريزند ؛ ولى او در جاى خود ، استوار مى ماند . پس ، خداوند به فرشتگان مى فرمايد : «ببينيد بنده ام چه مى خواهد» . پس ، فرشتگان مى گويند : پروردگارا ! نثار شدن خونش را در راه تو براى جلب رضاى تو [مى خواهد] . خداوند مى فرمايد : «گواه باشيد كه او را آمرزيدم».
سوم ، آن گاه كه مردى در آخرِ شب [به نماز ]برمى خيزد . پس ، خداوند به فرشتگان مى فرمايد : «گواه باشيد كه او را آمرزيدم».

۵۷۲.الإمام الكاظم عليه السلام :كانَ عَلِيُّ بنُ أبي طالِبٍ عليه السلام يَقولُ : يُعجِبُني أن يُفَرِّغَ الرَّجُلُ نَفسَهُ فِي السَّنَةِ أربَعَ لَيالٍ : لَيلَةَ الفِطرِ ، ولَيلَةَ الأَضحى ، ولَيلَةَ النِّصفِ مِن شَعبانَ ، وأوَّلَ لَيلَةٍ مِن رَجَبٍ . ^۱

۵۷۳.الإمام الباقر عليه السلام :اُطلُبِ الإِجابَةَ عِندَ اقشِعرارِ الجِلدِ ، وعِندَ إفاضَةِ العَبرَةِ ، وعِندَ قَطرِ المَطَرِ ، وإذا كانَتِ الشَّمسُ في كَبِدِ السَّماءِ أو قَد زاغَت ؛ فَإِنَّها ساعَةٌ تُفتَحُ فيها أبوابُ السَّماءِ ، ويُرجى فيهَا العَونُ مِنَ المَلائِكَةِ ، وَالإِجابَةُ مِنَ اللّهِ تَبارَكَ وتَعالى . ^۲

۵۷۴.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :ثَلاثَةُ مَواطِنَ لا تُرَدُّ فيها دَعوَةٌ : رَجُلٌ يَكونُ في بَرِّيَّةٍ حَيثُ لا يَراهُ أحَدٌ ، فَيَقومُ فَيُصَلّي ، فَيَقولُ اللّهُ عز و جللِمَلائِكَتِهِ : أرى عَبدي هذا يَعلَمُ أنَّ لَهُ رَبّا يَغفِرُ الذُّنوبَ ، فَانظُروا ما ذا يَطلُبُ . فَتَقولُ المَلائِكَةُ : أي رَبِّ ، رِضاكَ ومَغفِرَتَكَ . فَيَقولُ : اِشهَدوا أنّي قَد غَفَرتُ لَهُ .
ورَجُلٌ يَكونُ مَعَهُ فِئَةٌ فَيَفِرُّ عَنهُ أصحابُهُ ، ويَثبُتُ هُوَ في مَكانِهِ ، فَيَقولُ اللّهُ لِلمَلائِكَةِ : اُنظُروا ما يَطلُبُ عَبدي . فَتَقولُ المَلائِكَةُ : يا رَبِّ ، بَذَلَ مُهجَتَهُ لَكَ يَطلُبُ رِضاكَ . فَيَقولُ : اِشهَدوا أنّي قَد غَفَرتُ لَهُ .
ورَجُلٌ يَقومُ مِن آخِرِ اللَّيلِ ، فَيَقولُ اللّهُ لِلمَلائِكَةِ : اِشهَدوا أنّي قَد غَفَرتُ لَهُ . ^۳