1.كلمه «اسم» ، به معناى جامع آن كه بر تمام نام هاى خداوند صدق پذير است ، به كار رفته است . بنا بر اين ، از باب ذكر مفهوم و اشاره با آن به مصداق است . و از آن جا كه اسم اعظم ، عالى ترينِ مصاديق است ، به ناچار ، اولى و احقّ است به انطباق مفهوم بر آن . با اين بيان ، معناى اين كه «بسم اللّه » به اسم اعظم ، نزديك تر از سياهى چشم به سفيدى آن است ، روشن مى شود ؛ چرا كه قرب ميان آن دو ، ذاتى است ؛ چون مفهوم با مصداقش در خارج متّحدند ، در صورتى كه نزديكى سياهى چشم به سفيدى ، نزديكى مكانى است و اتّحاد ميان آن دو ، اتّحاد وضعى است (البيان فى تفسير القرآن : ص ۵۱۴).

1.استعملت كلمة «اسم» في معناها الجامع القابل للصدق على جميع أسمائه تعالى ، فهو من باب ذكر المفهوم والإشارة به إلى المصداق. وبما أنّ الاسم الأعظم أشرف المصاديق فلا محالة أن يكون أولى وأحقّ بانطباق المفهوم عليه . وبهذا يتّضح معنى كون «باسم اللّه » أقرب إلى الاسم الأعظم من سواد العين إلى بياضها؛ فإنّ القرب بينهما قرب ذاتي ؛ إذ المفهوم متّحد مع مصداقه خارجا ، وقرب سواد العين إلى بياضها قرب مكانيّ ، والاتّحاد بينهما وضعيّ (البيان في تفسير القرآن : ص ۵۱۴) .

2.عدّة الداعي : ص ۴۹ ، عيون أخبار الرضا عليه السلام : ج ۲ ص ۵ ح ۱۱ عن محمّد بن سنان عن الإمام الرضا عليه السلام ، تفسير العيّاشي : ج ۱ ص ۲۱ ح ۱۳ عن إسماعيل بن مهران عن الإمام الرضا عليه السلام ، دلائل الإمامة : ص ۴۲۰ ح ۳۸۳ عن أحمد بن إسحاق عن الإمام الهادي عن الإمام الرضا عليهماالسلام وفيها «اسم اللّه الأعظم» بدل «الاسم الأعظم»، بحار الأنوار : ج ۷۸ ص ۳۷۱ ح ۶ وراجع : تهذيب الأحكام : ج ۲ ص ۲۸۹ ح ۱۱۵۹ والمستدرك على الصحيحين : ج ۱ ص ۷۳۸ ح ۲۰۲۷ وتاريخ بغداد : ج ۷ ص ۳۱۳ ح ۳۸۲۶ وكنز العمّال : ج ۲ ص ۲۹۶ ح ۴۰۴۷ .