باب هفتم : كسانى كه دعايشان مستجاب مى شود
7 / 1
پيامبران
قرآن
«و موسى گفت : پروردگارا ! تو به فرعون و اشرافش در زندگى دنيا زيور و اموال داده اى. پروردگارا ! آنان بدين وسيله [خَلق را] از راه تو گم راه مى كنند . پروردگارا ! اموالشان را نابود كن و دل هايشان را سخت گردان كه ايمان نمى آورند تا عذاب دردناك را ببينند . فرمود : «دعاى هر دوى شما پذيرفته شد . پس ايستادگى كنيد و راه كسانى را كه نمى دانند ، پيروى مكنيد»» .
«گفت : پروردگارا ! زندان در نزد من ، خوش تر از آن چيزى است كه [همسر عزيز مصر ]مرا به آن مى خواند و اگر نيرنگ آنان (زنان) را از من نگردانى ، به سوى ايشان خواهم گراييد و از جمله نادانان خواهم شد . پس ، پروردگارش دعاى او را اجابت كرد و نيرنگ زنان را از او بگردانيد . آرى ، او شنواى داناست» .
«و نوح را [ياد كن ،] آن گاه كه پيش تر [از ابراهيم و لوط] ندا كرد و ما او را اجابت كرديم و او و خانواده اش را از اندوه بزرگ رهانيديم».
«و ايّوب را [ياد كن ،] آن گاه كه پروردگارش را ندا داد كه : «به من آسيب رسيده است و تو مهربان ترينِ مهربانانى» . پس ، او را اجابت كرديم و آسيب او را زدوديم و كسان او را و مانند آنها را همراه با آنان [مجدّدا ]به وى عطا كرديم تا رحمتى از جانب ما و عبرتى براى عبادت كنندگان باشد» .
«و ذو النون را [ياد كن ،] آن گاه كه خشمگين رفت و پنداشت كه ما هرگز بر او سخت نمى گيريم . پس در دل تاريكى ها ندا در داد كه : «معبودى جز تو نيست . منزّهى تو ! راستى كه من از ستمكاران بودم» . پس ، دعاى او را مستجاب كرديم و او را از اندوه رهانيديم و اين چنين ما مؤمنان را مى رهانيم» .
