۱۰۴۱.المؤمنـ به نقل از صباح بن سَيابه ـ: به امام صادق عليه السلام گفتم : آيا هر گرفتارى اى كه به مؤمن مى رسد ، به سبب گناهى است؟
فرمود : «خير ؛ بلكه براى اين است كه ناله و شكايت و دعايش شنيده شود ، تا برايش ثواب نوشته شود و گناهانش بريزد و ذخيره روز قيامتش شود» .

۱۰۴۲.الكافىـ به نقل از احمد بن محمّد بن ابى نصر ـ: به ابو الحسن (امام رضا) عليه السلام گفتم : قربانت گردم! من چند سال است كه از خدا حاجتى خواسته ام و از تأخير آن ، در دلم ترديدى افتاده است .
فرمود : «اى احمد! مبادا شيطان به تو راه يابد تا نااميدت سازد . ابو جعفر (امام باقر) ـ كه درودهاى خدا بر او باد ـ مى فرمود : مؤمن از خداوند عز و جل حاجتى مى خواهد و خداوند برآوردن حاجتش را به تأخير مى افكند؛ چون صداى او و شنيدن ناله اش را دوست دارد ».
سپس فرمود : «به خدا سوگند ، اين كه خداوند عز و جل خواسته هاى دنيوى مؤمنان را به تأخير ( / به آخرت) مى افكند ، برايشان بهتر از آن است كه در همين دنيا به آنها بدهد . دنيا چه ارزشى دارد؟ ابو جعفر عليه السلام مى فرمود : مؤمن بايد در هنگام آسايش [و خوشى] ، همان گونه به درگاه خدا دعا كند كه در وقت سختى [و گرفتارى ]دعا مى كند ، نه اين كه هر گاه به او عطا شد ، [در دعا كردن] سست شود . پس ، از دعا كردن خسته مشو ؛ زيرا دعا نزد خداوند عز و جلجايگاهى [بلند ]دارد . بر تو باد شكيبايى و طلب روزىِ حلال و به جاى آوردن صله رحم ، و از اظهار دشمنى ( / اظهار گرفتارى ها ^۱ ) با مردم بپرهيز ؛ زيرا ما خاندانى هستيم كه با هر كس كه از ما ببُرد ، مى پيونديم و به هر كه به ما بدى كند ، خوبى مى كنيم ، و به خدا سوگند كه در اين كار ، فرجام نيك مى بينيم. كسى كه در اين دنيا از نعمت برخوردار است ، [چنين است كه] هر گاه [از خدا ]بخواهد و به او داده شود ، باز هم چيز ديگرى طلب مى كند و نعمت [خدا ]در نظرش كوچك مى آيد . بنا بر اين ، از هيچ چيز سير نمى شود . و هر گاه نعمتْ فراوان شود ، مسلمان از اين جهت در معرض خطر قرار مى گيرد ؛ زيرا حقوقى بر او واجب است و بيم آن مى رود كه در آنها كوتاهى ورزد . بگو بدانم : اگر من سخنى به تو بگويم ، به سخن من اعتماد دارى؟» .
گفتم : قربانت گردم ! اگر به گفته شما كه حجّت خدا بر خلق او هستيد ، اعتماد نكنم ، به چه كسى اعتماد كنم؟
فرمود : «پس ، اعتمادت به خدا بيشتر باشد ؛ زيرا خداوند به تو وعده[ى اجابت دعا ]داده است . آيا نه اين است كه خداوند عز و جل مى فرمايد : «هر گاه بندگانم از تو درباره من پرسيدند [بگو : ]من نزديك هستم و دعاى دعاكننده را ، هر گاه مرا بخواند ، اجابت مى كنم» ، و فرموده است : «از رحمت خدا نوميد نشويد» ، و فرموده است : «و خدا از جانب خود به شما وعده آمرزش و بخشش مى دهد» . پس ، به خداى عز و جلمطمئن تر باش تا به ديگران ، و در دل خويش جز خوبى جاى ندهيد ، كه شما آمرزيده ايد».

۱۰۴۱.المؤمن عن الصباح بن سيّابة :قُلتُ لِأَبي عَبدِ اللّهِ عليه السلام : ما أصابَ المُؤمِنَ مِن بَلاءٍ فَبِذَنبٍ ؟
قالَ : لا ، ولكِن لِيُسمَعَ أنينُهُ وشَكواهُ ودُعاؤُهُ ، الَّذي يُكتَبُ لَهُ بِالحَسَناتِ ، وتُحَطُّ عَنهُ السَّيِّئاتُ ، وتُدَّخَرُ لَهُ يَومَ القِيامَةِ . ^۱

۱۰۴۲.الكافي عن أحمد بن محمّد بن أبي نصر :قُلتُ لِأَبِي الحَسَنِ عليه السلام : جُعِلتُ فِداكَ ! إنّي قَد سَأَلتُ اللّهَ حاجَةً مُنذُ كَذا وكَذا سَنَةً ، وقَد دَخَلَ قَلبي مِن إبطائِها شَيءٌ .
فَقالَ عليه السلام : يا أحمَدُ ! إيّاكَ وَالشَّيطانَ أن يَكونَ لَهُ عَلَيكَ سَبيلٌ حَتّى يُقَنِّطَكَ ، إنَّ أبا جَعفَرٍ ـ صَلَواتُ اللّهِ عَلَيهِ ـ كانَ يَقولُ : إنَّ المُؤمِنَ يَسأَلُ اللّهَ عز و جل حاجَةً ، فَيُؤَخِّرُ عَنهُ تَعجيلَ إجابَتِهِ حُبّا لِصَوتِهِ وَاستِماعِ نَحيبِهِ . ثُمَّ قالَ : وَاللّهِ ، ما أخَّرَ اللّهُ عز و جل عَنِ المُؤمِنينَ ما يَطلُبونَ مِن هذِهِ الدُّنيا خَيرٌ لَهُم مِمّا عَجَّلَ لَهُم فيها ، وأيُّ شَيءٍ الدُّنيا ؟ إنَّ أبا جَعفَرٍ عليه السلام كانَ يَقولُ : يَنبَغي لِلمُؤمِنِ أن يَكونَ دُعاؤُهُ فِي الرَّخاءِ نَحوا مِن دُعائِهِ فِي الشِّدَّةِ ، لَيسَ إذا اُعطِيَ فَتَرَ ، فَلا تَمَلَّ الدُّّعاءَ ؛ فَإِنَّهُ مِنَ اللّهِ عز و جل بِمَكانٍ ، وعَلَيكَ بِالصَّبرِ ، وطَلَبِ الحَلالِ ، وصِلَةِ الرَّحِمِ ، وإيّاكَ ومُكاشَفَةَ النّاسِ ؛ فَإِنّا أهلَ البَيتِ نَصِلُ مَن قَطَعَنا ، ونُحسِنُ إلى مَن أساءَ إلَينا ، فَنَرى وَاللّهِ في ذلِكَ العاقِبَةَ الحَسَنَةَ .
إنَّ صاحِبَ النِّعمَةِ فِي الدُّنيا إذا سَأَلَ فَاُعطِيَ ، طَلَبَ غَيرَ الَّذي سَأَلَ ، وصَغُرَتِ النِّعمَةُ في عَينِهِ ، فَلا يَشبَعُ مِن شَيءٍ . وإذا كَثُرَتِ النِّعَمُ ، كانَ المُسلِمُ مِن ذلِكَ عَلى خَطَرٍ ؛ لِلحُقوقِ الَّتي تَجِبُ عَلَيهِ ، وما يُخافُ مِنَ الفِتنَةِ فيها ، أخبِرني عَنكَ ، لَو أنّي قُلتُ لَكَ قَولاً ، أكُنتَ تَثِقُ بِهِ مِنّي ؟ فَقُلتُ لَهُ : جُعِلتُ فِداكَ ! إذا لَم أثِق بِقَولِكَ فَبِمَن أثِقُ ، وأنتَ حُجَّةُ اللّهِ عَلى خَلقِهِ ؟
قالَ : فَكُن بِاللّهِ أوثَقَ ، فَإِنَّكَ عَلى مَوعِدٍ مِنَ اللّهِ ، ألَيسَ اللّهُ عز و جل يَقولُ : «وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِى عَنِّى فَإِنِّى قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ»^۲ وقالَ : «لاَ تَقْنَطُواْ مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ»^۳ وقالَ : «وَاللَّهُ يَعِدُكُم مَّغْفِرَةً مِّنْهُ وَفَضْلاً»^۴ ؟ فَكُن بِاللّهِ عز و جل أوثَقَ مِنكَ بِغَيرِهِ ، ولا تَجعَلوا في أنفُسِكُم إلاّ خَيرا ؛ فَإِنَّهُ مَغفورٌ لَكُم . ^۵